2 ชั่วโมงต่อมา เวลาตี 5 ครึ่ง
“ฟึบ… ฟึบ…”
เสียงฝีเท้าเหยียบลงบนดินชื้น ดังสม่ำเสมอ
ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจ “แฮ่ก… แฮ่ก…” ของคนที่กำลังใช้แรงทั้งหมดในร่างพาร่างบางบนหลังฝ่าทางลาดชันลงมา
ตอนนี้อากาศหนาวจัดจนควันลมหายใจของเขาแทบจะกลายเป็นหมอก แต่เหงื่อก็ยังซึมเต็มหน้าผาก
ขณะที่ลมหายใจของเจ้าของร่างเล็กกลับดังแผ่วเบาแนบอยู่ข้างหูเขา
“อีกนิดเดียว…” เขาพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงสั่นจากแรงเหนื่อยและความหนาว
และในตอนนั้นเองแรงสั่นสะเทือนจากการก้าวเดินทำให้มินเริ่มรู้สึกตัว แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
พร้อมเปลือกตาที่หนักอึ้งปรือตามองไปรอบ ๆ เธอเห็นเพียงแสงไฟฉายสลัว ๆ ส่องลอดหมอก และเงาไม้ที่ไหวตามแรงลม
“อื้อ…” เสียงครางแผ่วลอดออกจากเรียวปากซีดเซียว
คิณชะงักก้าวทันที “น้องมิน…รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มต่ำของเขาสั่นเล็กน้อย ทั้งโล่งใจ ทั้งหวั่น
เธอพยายามขยับปาก แต่ไม่มีแรงพอจะเปล่งคำตอบออกมา
ภา
