เวลา ตีสาม
อากาศบนยอดภูหนาวจัดจนลมหายใจกลายเป็นไอขาว
รอบ ๆ มีเสียงจิ้งหรีดดังแว่วเบา ๆ แทรกกับเสียงลมที่พัดผ่านผ้าเต็นท์
ฟึ่บ ฟึ่บ!
“มิน… มิน พาเกลไปห้องน้ำหน่อยสิ”
เสียงของเกลดังแผ่วในความมืดขณะที่เธอเขย่าแขนเพื่อนรักเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย
แต่คนตัวเล็กกลับไม่ขยับเลยสักนิด ร่างบางนอนนิ่ง ใบหน้าแดงจัด และผิวตัวร้อนจี๋จนสัมผัสได้แม้ผ่านเสื้อผ้า
เกลตกใจ แต่ยังพูดเบา ๆ กับตัวเอง เพราะเกรงใจคนในเต้นท์ที่กำลังหลับสนิท
“มิน! เฮ้ย มิน ไม่สบายเหรอ!”
เธอลนลานคว้าผ้าห่มออก แล้วแตะหน้าผากเพื่อน
“ตัวร้อนขนาดนี้…ไม่ดีแน่”
จากนั้นหญิงสาวก็ลุกพรวดออกจากเต็นท์ ทั้งหนาวทั้งกลัว เดินฝ่าความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์และไฟฉายเล็ก ๆ ในมือ
จนเห็นเงาร่างสูงคนหนึ่งยืนพิงเสาไม้ใกล้จุดเฝ้ายาม พี่คิณ
“พี่คิณ ๆ!!” เสียงเธอสั่นด้วยความตกใจและรีบเร่ง
เขาหันมาทันที ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงไฟ
“มีอะไร ทำไมอ
