บทที่ 8 จูบแรกโดนขโมย

1288 คำ

“จะไปทางไหนก็ไปเลยค่ะ อย่ามายุ่งกับฉัน!” “ครับ ๆ พี่ไม่ยุ่ง…” สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม ฝั่งมินเสียงน้ำก็กระเพื่อมเบา ๆ ดังคลอไปกับเสียงลมหายใจของเธอที่พยายามว่ายหนีอีกฝั่งของสระ แต่คนอย่าง “คิณ” ไม่เคยปล่อยให้บรรยากาศเรียบง่ายได้เกินสามวินาที “ว่ายเก่งนี่นา…” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง เขาว่ายตามมาติด ๆ “ไม่ต้องมายุ่งค่ะ!” มินหันมาขึงตาใส่ทันที แต่เสียงของเธอกลับสั่นเพราะหัวใจเต้นแรงไม่หยุด คิณหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วว่ายเข้าไปใกล้กว่าเดิม “แหม แค่ทักเฉย ๆ ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ” “เพราะพี่มันน่ากลัว!” เธอโวยออกไป ก่อนจะรีบว่ายต่อ แต่คราวนี้คนข้างหลังจงใจแกล้ง เขาตวัดแขนในน้ำให้เกิดคลื่นไหลแรงจนกระเซ็นใส่เธอ “เฮ้ย! พี่คิณ!” “อะไร พี่ก็แค่ว่ายน้ำเฉย ๆ” เขายักคิ้ว ทำหน้าซื่อแต่แววตาเต็มไปด้วยความขี้เล่น แล้วออกแรงตวัดแขนอีกครั้งอย่างแรง ทันใดนั้นเอง “อย่ามาทำ ว๊าย!” คนตัวเล็กยังไม่ทันพูดจบ ก็เสียหลักเพราะคลื่นที่กระแทกเข้าด้านหลัง ร่างเล็กโงนเงนก่อนจะจมหายลงไปในน้ำ ซ่าาา! “มิน!” คิณเรียกเสียงหลง ใจหายวาบทันทีที่เห็นร่างเล็กหายไปจากผิวน้ำ เขาพุ่งตัวตามลงไปโดยไม่ลังเล เพียงเสี้ยววินาที ก็ดึงเธอขึ้นมาแนบอกไว้แน่น พร้อมกับมือใหญ่ประคองศีรษะของเธอไว้เหนือผิวน้ำอย่างระมัดระวัง พรวด! ทั้งคู่โผล่ขึ้นเหนือน้ำพร้อมกัน เสียงหอบหายใจถี่ดังระคนกันในอากาศที่ชื้นด้วยกลิ่นคลอรีน “มิน! เป็นอะไรไหม!” “แค่… สำลักน้ำนิดหน่อย…” เธอพูดพลางไอเบา ๆ น้ำตาซึมจากแรงสำลัก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองใบหน้าที่ซีดลงเพราะตกใจ ใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขายกมือขึ้นจับข้างแก้มเธอเบา ๆ “มิน…” เขาเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาคู่โตสั่นไหว ในจังหวะนั้น ทั้งสองอยู่ใกล้กันจนลมหายใจแทบกลืนกันอยู่แล้ว และก่อนที่เธอจะตั้งสติทัน… จุ๊บ! ริมฝีปากของเขาแตะลงบนริมฝีปากเธอเบา ๆ เพียงเสี้ยววินาที แต่ทำให้หัวใจของมินเต้นรัวจนแทบระเบิด เธอรีบผละออก มือปัดปากอย่างตกใจ “พะ…พี่จูบฉันเหรอ!” คิณยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้สึกผิด “ก็พี่เห็นน้องสำลักน้ำนี่ เลย…” “อย่ามาอ้าง!” มินขึ้นเสียง หน้าแดงก่ำ “ใครให้พี่จูบ! จูบกับใครมาบ้างก็ไม่รู้!” เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงนิ่งแต่แฝงรอยขี้เล่น “พี่ไม่เคยจูบใครนะ” “โกหก! ก็ฉันได้ยินทุกคืน!” มินสวนกลับอย่างโมโห “เมื่อคืนก็ยังได้ยิน…ก่อนพี่จะขึ้นมาฟิตเนสฉันก็ได้ยินอีก!” รอยยิ้มของคิณกว้างขึ้น เขาขยับเข้ามาใกล้ จนมินต้องถอยกรูดติดขอบสระ “อืม… งั้นมินคงเป็นแฟนตัวยงของพี่สินะ ถึงฟังทุกคืนเลยแบบนี้” “บ้า! ไอ้คนโรคจิต!” เธอว่าเสียงสูง คิณหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่แววตากลับจริงจังขึ้นเล็กน้อย “จริง ๆ พี่พูดจริงนะ มิน” “อะไรของพี่อีก” เธอทำหน้าหงุดหงิด แต่แก้มกลับแดงเรื่อไม่ยอมหาย เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง เสียงทุ้มของเขาดังแผ่วตรงใบหู “เวลาพี่…เอ่อ…มีอะไรกับใคร พี่ไม่เคยจูบเลย” “กะ…กรี๊ดดด!!” เสียงร้องของมินดังสะท้อนทั่วสระ มือเล็กยกขึ้นตบไหล่เขาเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงอาย “แล้วใครให้พูดเรื่องแบบนั้นล่ะ คนลามก!” คิณหัวเราะหนักกว่าเดิม “ก็เธอพูดถึงเองนี่นา พี่ก็แค่ชี้แจงให้เข้าใจถูก” “ฉันจะฟ้องนิติให้เอาพี่ออกจากคอนโดเลย!” “อ้าว อย่าซีเรียสดิ พี่ก็แค่ห่วง…” เขาแกล้งพูดเสียงนุ่มลง “กลัวน้องจะจมน้ำ…แล้วพี่จะไม่มีใครให้แกล้งอีก” “ไอ้บ้า!” มินหันหลังว่ายหนีไปอีกฝั่งของสระอย่างเร็วที่สุดเท่าที่แรงจะมี แต่หัวใจกลับยังเต้นแรงไม่หยุด และยิ่งเธอหนีเท่าไหร่ รอยยิ้มของพี่คิณที่มองตามจากกลางสระ…ก็ยิ่งชัดในหัวเธอมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานนักมินว่ายน้ำกลับมาที่ฝั่งด้วยหน้าแดงก่ำทั้งจากความอายและความโกรธ จากนั้นร่างเล็กก็สาวเท้าเร็วออกจากสระโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ยังยืนยิ้มอยู่กลางน้ำ “คนบ้า! คนลามก! จูบกันเฉยเลย! ใครเขาอนุญาตกันยะ!” เธอบ่นอุบอิบขณะคว้าผ้าขนหนูมาพันตัวแน่น ก่อนจะรีบเดินจ้ำ ๆ กลับไปที่ห้องล็อกเกอร์ เสียงรองเท้าแตะพื้นกระเบื้องดัง แปะ ๆ ตามแรงโมโหในทุกก้าว ในหัวเธอยังวนเวียนอยู่กับภาพเมื่อครู่ มือใหญ่ที่โอบเอวไว้แน่น เสียงหัวเราะทุ้ม ๆ และริมฝีปากของเขาที่แตะมาที่ริมฝีปากเธอ… “อ๊าย! หยุดคิดได้แล้วมิน!” เธอพูดกับตัวเองแล้วเอาผ้าขนหนูโปะหน้าแน่น “แค่โดนช่วยเฉย ๆ ไม่เห็นต้องหน้าแดงขนาดนี้เลย!” เธอส่ายหัวแรง ๆ เหมือนจะสะบัดความทรงจำออกไปให้พ้น แล้วรีบเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงผ้าขาสั้น พอแต่งตัวเสร็จ มินก็ยังไม่วายบ่นต่อ “ไม่เคยจูบใครเหรอ… อมพระพุทธรูปมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอก!” เธอพึมพำพลางหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าแรง ๆ จนผมปลิว “ผู้ชายเจ้าชู้ เปลี่ยนคู่นอนเดือนละคนขนาดนั้น จะให้เชื่อได้ยังไงกันเล่า!” ฟู่วว! เสียงไดร์ดังกลบความหงุดหงิดไม่ได้เลย เธอเอามือทาบหน้าอก สูดหายใจลึก ๆ พยายามควบคุมจังหวะหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่ยอมหยุด “อันตรายมาก ผู้ชายคนนี้…” เธอบ่นเบา ๆ เหมือนคุยกับกระจก “หล่อก็หล่อ เจ้าเล่ห์ก็เจ้าเล่ห์ ปากดีอีกต่างหาก! เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ชักพาคนเจ้าชู้มาหาฉันทำไมวะ!” เธอทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้ในล็อกเกอร์รูมอย่างหมดแรง มือขยุ้มผมตัวเองเบา ๆ แต่ถึงจะบ่นยังไง ภาพรอยยิ้มมุมปากของเขาก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหาย 'เวลาพี่มีอะไรกับใคร…พี่ไม่เคยจูบเลยนะ' “อ๊ากกกก!” มินร้องออกมาแล้วฟาดหมอนข้างในตัก “บ้าจริง! พูดอะไรของเขาเนี่ย!” เธอปิดหน้าแน่น พูดอู้อี้อยู่ในหมอน “ฉันต้องหนีคนบ้าแบบนี้ให้ได้… ต้องหลบให้ไกลที่สุด!” แต่หัวใจดวงน้อยกลับเต้นแรงรัวขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงเสียงหัวเราะของเขา… และนั่นแหละ คือสิ่งที่ทำให้เธอเริ่มรู้ตัวช้า ๆ ว่า พี่คิณ ไม่ใช่แค่ “คนข้างห้องเสียงดัง” อีกต่อไป อีกด้านของคิณ เข้าขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ แล้วหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมา แล้วพิมพ์ข้อความไปในกลุ่มไซบีเรียน ที่มี ออโต้ ไทม์ และคิณ อยู่ในกลุ่ม คิณ: ไอ้เพื่อนรักสองตัว กูว่า...กูเจอเป้าหมายต่อไปแล้วว่ะ เพียงชั่วพริบตา ออโต้กับไทม์ก็ตอบกลับมา ออโต้: ไอ้หมาปั๊ก เปลี่ยนสาวเป็นว่าเล่น ว่าแต่ใครวะ ไทม์: กูรอมึงหอนอยู่นะ โบ้เพื่อนรัก แต่กระซิบหน่อยว่าใคร คนตัวสูงเลิกคิ้ว แล้วยิ้มมุมปาก พิมพ์ตอบเพื่อนรักไป คิณ: ความลับ รอดูวันรับน้อง กูต้องได้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more