ด้านของคิณ ณ ตึกวิศวะ ห้องเรียนอาจารย์กนก
ตั้งแต่บ่ายจนเย็น สามสหายแก๊งไซบีเรียนก็มานอนขลุกอยู่ห้องเรียนที่ไม่ได้เรียน
หลังจากที่ตื่นคิณเอนหลัง บิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นกรอบแกรบ
“เฮ้อออ… กูหลับเต็มอิ่มเลยมึง”
คิณถอนหายใจยาว “วันนี้อาจารย์กนกยกคลาส แม่งได้ใจกูมาก”
ออโต้กระโดดยื่นหน้าเข้ามา
“แหมม ไอ้นี่ เมื่อคืนมึงทำกี่รอบวะถึงไม่ได้นอน?”
คิณหันควับ
“ไอ้ออโต้ ไอ้เวร กูไม่บอกมึงหรอก!”
“เฮ้ย ที่นี่มีแค่กู กับไอ้ไทม์ มึงจะอายอะไรวะ?”
ออโต้แซวหน้าตาย
คิณหัวเราะในลำคอ “กูให้เกียรติน้องมินเว้ย”
ไทม์ที่นั่งสะบัดปากกาอยู่ถึงกับชะงัก
“ฟังสิ ไอ้ออโต้… มึงดูมันดิ มันเปลี่ยนไปว่ะ”
ออโต้ทำตาโตเหมือนเจอสิ่งมหัศจรรย์
“จริง กูเห็นด้วย ไอ้คิณรักใครจริงเป็นกับเขาด้วยเหรอเนี่ย”
คิณแค่ยักคิ้ว ไม่เถียง ไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
ความเงียบของเขา…ดังยิ่งกว่าพูดอะไรทั้งนั้น
ไทม์พิงโต๊ะ ถามตรง ๆ
“งั้น
