“พี่คิณนี่มันตัวป่วนของชีวิตฉันชัด ๆ เลย…”
เธอบ่นขณะที่เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นรอบลานจอดรถตู้
พร้อมกับเสียงพี่ ๆเริ่มโบกมือเรียกน้องแต่ละสีให้ขึ้นรถตามคิว
“ทางนี้รถตู้กลุ่มสีแดงครับ! ใครอยู่กลุ่มนี้ทยอยขึ้นได้เลยนะ!”
เสียงพี่คิณพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าน้อง ๆ มากันครบก็จะตามขึ้นรถตู้ไป
ส่วนมินสะพายเป้แน่น หลีกทางให้เพื่อน ๆ ขึ้นไปก่อนจากนั้นเดินตามเพื่อน ๆ ขึ้นรถตู้ไปทีละคน
แต่พอเธอก้าวขึ้นไปถึงบันไดขั้นสุดท้าย กลับพบว่า… ที่นั่งทุกแถวเต็มหมดแล้ว
มีแต่แถวสุดท้ายตรงริมหน้าต่าง และข้าง ๆ ที่ว่างนั้น…
คือชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มที่เธออยากลืมมากที่สุดในชีวิต
พี่คิณ
เขานั่งเอนหลังอยู่สบาย ๆ หูฟังห้อยอยู่ที่คอ มือหนึ่งถือขวดน้ำ อีกมือเคาะเบาะข้างตัวเบา ๆ
“เขาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เมื่อกี้ยังโบกมือให้น้อง ๆ ขึ้นรถอยู่เลย หรืออาจจะขึ้นทางด้านหลังรถก็ได้มั้ง ช่างเถอะ” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ
ท
