หลังจากนั่งรถมาเกือบห้าชั่วโมง
เสียงเครื่องยนต์เงียบลงตรงจุดจอดสุดท้ายก่อนเริ่มเส้นทางเดินเท้า
พร้อมกับลมหนาวปะทะหน้า คนตัวเล็กเผลอกอดแขนตัวเองแน่น
“บรื๋อ… แปดโมงเช้าแต่เย็นกว่าห้องแอร์อีกอะ” เธอพูดพลางพ่นลมหายใจออกเห็นเป็นไอ
รอบ ๆ มีภูเขาสูงรายล้อม รอบ ๆ มี เสียงนกร้องแผ่ว ๆ ดังจากไกล ๆ พร้อมหมอกบาง ๆ คลออยู่เหนือยอดไม้
เพื่อน ๆ ปีหนึ่ง และพี่ ๆ ปีสาม ต่างทยอยลงจากรถตู้ แบกเป้ใบใหญ่ บางคนก้าวลงมาอย่างตื่นเต้น บางคนหน้าซีดเพราะยังเมารถ
แต่ทันทีที่เท้าทั้งคู่เหยียบพื้นดิน เสียงเป่านกหวีด ปี๊ดดดดดด! ก็ดังขึ้น
“เอาล่ะครับน้อง ๆ! แยกสี แยกกลุ่มเหมือนตอนที่นั่งรถตู้เลยครับ!”
เสียงทุ้มของ พี่ออโต้ ดังลั่น
มินสะดุ้งสุดตัว
“ว๊าก! เสียงดังเหมือนอยู่ในค่ายทหารเลย…ลั่นป่าแล้วพี่เขาอ่ะ”
เกลหัวเราะหอบ ๆ “จริง ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยอะ”
จากนั้น พี่ไทม์ ก็เดินออกมาพร้อมโทรโข่ง
“ขอความร่วมม
