และแล้วก็ถึงเวลา แปดโมงครึ่ง
นักศึกษาปีหนึ่งและรุ่นพี่ปีสามทุกคนทยอยกลับมารวมตัวอีกครั้งที่จุดรวมพลเส้นทางขึ้นภูสอยดาว
ตอนนี้อากาศเย็นจนลมหายใจกลายเป็นไอเบา ๆ
บางคนยืดเส้นยืดสาย บางคนสะพายเป้พร้อมออกเดินทางด้วยสีหน้าทั้งตื่นเต้นและประหม่า
พี่ ๆ ปีสามหลายคนยืนประจำจุด ส่วนพี่ออโต้กับพี่ไทม์ช่วยกันเช็กของ
ส่วนพี่คิณในเสื้อว้ากสีดำแขนกุดกำลังแบกเต็นท์ผ้าใบพาดบ่าข้างหนึ่งเหมือนมันไม่มีน้ำหนักเลย
มินมองภาพนั้นเงียบ ๆ พลางกลืนน้ำลาย
“เขาแบกของหนักขนาดนั้นได้ยังไงกัน…แขนดูแข็งแรงชะมัด…”
เรียวปากสีสวยพูด แล้วรีบสลัดหัวไล่ความคิดตัวเองทันที
ตอนนั้นพี่ไทม์ก็เป่านกหวีดเสียงดัง ปี๊ดดดดด!
“เอาล่ะครับน้อง ๆ! รวมแถวตามสีของตัวเองเลยครับ!”
สิ้นคำพูดของพี่ไทม์ก็มีเสียงฝีเท้ากุกกักดังไปทั่วลาน
จากนั้นมินก็ไปยืนอยู่ข้างเกลซึ่งอยู่คนละสีแต่ได้ยืนติดกัน
และแล้วพี่ออโต้หันมาพร้อมยิ้มแล้วพูดขึ้น
“พ
