หลังจากเดินฝ่าป่า ดินโคลน และเส้นทางชันยาวนานเกือบหกชั่วโมงหรืออาจจะมากกว่านั้น
ฟึบ ฟึบ แฮ่ก!
เสียงฝีเท้าและเสียงหอบหายใจดังระงมทั่วทางขึ้นภู
ทันทีที่เท้าหลายร้อยคู่ก้าวเหยียบถึงยอดภู
ทุกคนแทบจะทรุดลงตรงนั้นทันที
“โอ้ยยย…ถึงแล้วเว้ย!!!”
เสียงร้องดังขึ้นจากนักศึกษาปีหนึ่งด้านหน้า ตามด้วยเสียงหัวเราะและเสียงปรบมืออย่างดีใจ
“ฮือออ นึกว่าขาตัวเองจะหลุดระหว่างทางแล้วนะเนี่ย!”
“ขอขาใหม่ให้ฉันที”
“ใครพูดตอนเช้าบอกเดินแค่เบา ๆ นี่มาขอโทษเลย!!”
ซึ่งตอนนั้นแม้แต่พี่ ๆ ปีสามหลายคนยังนั่งลงหอบแฮก ๆ
พี่ออโต้เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พลางหัวเราะ “โห…น้องปีหนึ่ง ปีนี้น้องอึดกันจริง ๆ แฮะ”
ด้านมินทรุดตัวลงนั่งข้างเกล เหงื่อชุ่มหลังจนเสื้อเปียกแนบเนื้อ
“ฉันไม่ไหวแล้วเกล ขาไม่รู้สึกแล้ว…”
เกลหอบหายใจ
“ฉันด้วย ฮือออ อยากนอนตรงนี้เลย ไม่ต้องตั้งเต็นท์แล้วได้ไหม…ตากน้ำค้างก็ช่างมัน”
ยังไม่ทันได้พั
