ตอนบ่ายสาม
ลมหนาวบนยอดภูพัดแรงจนเส้นผมของมินปลิวไปตามแรงลม
แสงแดดอ่อน ๆ สีทองสาดลงมาทาบยอดหญ้า ทุกคนในค่ายเริ่มตั้งเต็นท์เสร็จและได้พักได้หายใจหายคอกันบ้าง
แต่ไม่ทันได้พักนาน เสียงโทรโข่งของพี่ว้ากก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ขอให้ตัวแทนเต็นท์แต่ละหลัง มารับอุปกรณ์ทำอาหารครับ!”
“ห้ามให้รุ่นพี่ในเต็นท์ช่วยนะครับ! น้อง ๆ ต้องทำกันเองทั้งหมด!”
“จะกินได้หรือไม่ก็แล้วแต่ฝีมือ เพราะพวกพี่…มีข้าวกินอยู่แล้ว!”
เสียงหัวเราะและโอดครวญดังระงมทั่วค่าย
“พี่คิณพูดแบบนี้อีกแล้ว~”
“เล่นใหญ่ทุกประโยคเลยอะ”
“แปลว่าพวกเราต้องหุงข้าวจริง ๆ เหรอเนี่ย!!”
มินหันไปมองเพื่อน ๆ ในเต็นท์ด้วยสีหน้าเอือมปนขำ “เกล เราต้องทำอาหารเองใช่ไหมเนี่ย?”
เกลพยักหน้าอย่างปลง ๆ “เห็นพี่เขาบอกแบบนั้นแหละ ฉันนี่ไม่มั่นใจเลยว่าจะออกมาในรูปแบบไหน ระหว่าง ข้าวผัดไหม้หรือข้าวต้มเละ’”
ลินที่นั่งม้วนผมตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นทันที
“พวกเธ
