เช้าวันเดียวกันอีกด้านของมิน
แสงของเช้านั้นลอดผ่านผ้าม่านของห้องพักฟื้น
แสงสีทองตกกระทบใบหน้าของคนตัวเล็ก ทำให้มินค่อย ๆ ลืมตา เธอเอนหลังจากการนั่งเฝ้าเพื่อนทั้งคืน
แต่พอหมุนตัวไปมอง…ก็เห็นเพื่อนสนิทที่กำลังเริ่มขยับนิ้วเบา ๆ
“มิน…”
เพียงเสียงแผ่ว ๆ เท่านั้น
มินก็พุ่งลุกไปนั่งบนขอบเตียงทันที มือรีบกุมมือเกลไว้แน่น
“เกล! เกลเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม พูดได้ไหม!?” มินพูดรวดเดียว เสียงสั่นแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
เกลกระพริบตา ปากซีด ๆ แต่ยังฝืนยิ้มให้
“มิน…ฉันฝัน…”
“ฝันอะไร!” มินถามอย่างร้อนใจ
เกลกลืนน้ำลายช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเหมือนคนเพิ่งผ่านความเป็นความตายมา
“ฝันว่า…มินคือคุณหนูตระกูลมหิธรานนท์…”
มินชะงัก
ก่อนจะถอนหายใจแล้วหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาทีละหยด
“เกล…นี่ไม่ใช่ฝันหรอก”
มินบีบมือเพื่อนแน่น “มันคือเรื่องจริง…”
เกลเบิกตากว้างขึ้น
“หาาาา! มิน…จริงดิ…แบ
