ณ โรงพยาบาลเอกชน
ตึก ตึก ตึก!
เสียงส้นรองเท้าของมินกระทบพื้นห้องโถงโรงพยาบาลดังถี่ รัว และสั่นด้วยความกังวล
เจ้าของร่างเล็กรีบพุ่งตรงไปยังหน้าห้องของเกลทันทีที่มาถึง
ซึ่งเป็นจังหวะพอดีกับที่คุณหมอเดินออกมา
“คุณหมอคะ! เพื่อนฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
คุณหมอยิ้มให้บาง ๆ ด้วยสีหน้าผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่มาก
“ปลอดภัยแล้วครับ ความดันกลับมาเป็นปกติ พรุ่งนี้น่าจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
มินยกมือขึ้นทาบอก เฮือกหนึ่งหลุดออกจากปาก
น้ำตาที่กั้นไว้คลอขึ้นมาอีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ…เมื่อกี้ฉันนึกว่า...”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ ตอนนี้เพื่อนคุณแข็งแรงขึ้นมาก”
คุณหมอพูดจบน้อมศีรษะเบา ๆ แล้วเดินจากไป
มินมองบานประตูห้องฉุกเฉินก่อนจะสูดหายใจ ตั้งใจจะกลับเข้าไปเฝ้าเพื่อน
แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี
พี่เทกี้โทรมา
เธอมองประตูห้องเกลอีกครั้ง กลัวเสียงรบกวนเพื่อน จึงเด
