ณ โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
เวลา 08:30 น.
คนตัวสูงเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในโรงอาหาร
ท่าทางสดใสผิดปกติจนเพื่อนสองคนอย่างออโต้กับไทม์มองหน้ากันประมาณว่า แม่งเป็นอะไรของมันวะ
แต่ก่อนจะได้ทักทาย ออโต้ก็ฟาดเสียงดังลั่นก่อนเลย
“ไอ้คิณ! ไอ้เวร! มึงรู้ไหมเมื่อคืนใครจ่ายค่าเหล้าทั้งโต๊ะ! กูไงครับเพื่อน กูเอง แถมไปไม่บอกกูด้วย!”
ใบหน้าของเพื่อนสนิทบูดเหมือนกินฝรั่งดิบไปสามลูก
มีนาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำท่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“อื้มม เราก็เป็นห่วงนะ พยายามโทรหาคิณทั้งคืนเลย…”
คิณยกมือขึ้นลูบท้ายทอย
หน้าตายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กูสบายดีน่า ค่าเสียหายเท่าไหร่ เดี๋ยวกูโอนคืนให้”
เขาควักมือถือออกมา ไม่สงสัยมีนาแม้แต่นิดเดียว
ในหัวเขาคิดแต่ว่า
คงเป็นเหล้าปนเปื้อน หรือไม่ก็มีนาโดนใครแกล้งวางยา…
โชคดีจริง ๆ ที่กูเป็นคนดื่มแทน
เขาคิดแล้วเหลือบมองมีนาที่หน้าซีดจนเมคอัพก็ช่วยอะไรไม่ได้
“มีน
