“เชื่อฉันนะพี่คิณ ฉันไม่ทิ้งพี่ไว้แบบนี้หรอกค่ะ”
เธอยื่นมือไปแตะแก้มของเขาเบา ๆ
แก้มนั้นร้อนจัดจนมินสะดุ้ง
“พี่คิณ…มองหน้าหนูหน่อยนะคะ”
คนตัวสูงเงยขึ้นช้า ๆ
ดวงตาแดงก่ำ เหมือนคนที่กำลังพยายามฝืนสัญชาตญาณของตัวเองสุดชีวิต
“พี่…ไม่อยากทำร้ายมิน…” เขากัดฟันแน่น
“พี่ไม่โอเค…พี่กลัวว่าถ้าแตะมิน พี่จะควบคุมตัวเองไม่ได้…มินกลัวไหม”
ตอนนี้คนตัวเล็กไม่ได้ถอยหนี
ตรงกันข้าม เธอกลับขยับเข้าใกล้เขาอีกนิด
จนปลายจมูกเกือบแตะแก้มเขา
“มิน…ไม่กลัวค่ะ มินจะอยู่กับพี่ค่ะ”
เสียงเธอสั่นเหมือนกัน แต่ในแววตามีความแน่วแน่อยู่ในนั้นอย่างชัดเจน
มือเล็กเอื้อมไปจับข้อมือของเขา
ข้อมือที่ร้อนจนเหมือนไฟลาม
แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อย
คิณมองมือเล็ก ๆ นั้น…แล้วเผลอกลืนน้ำลายดังอึกหนึ่งครั้ง
จากนั้นลมหายใจเขาสะดุด ก่อนที่เสียงทุ้มแผ่วจะหลุดออกมา
“…อย่าทำแบบนี้กับพี่…”
มินเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก
จนริมฝีปากเธอเฉีย
