ด้านของมิน
เสียงดนตรีที่ดังก้องจากผับด้านในยังลอดออกมา
แต่หัวใจของมิน…ได้ยินแค่เสียงตัวเองร้องไห้
เธอเดินร้องไห้โฮเข้ามาหาผู้จัดการ ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ทั้งน้ำมูกน้ำตาปนกันยุ่งเหยิง
“พี่…ฮึก…มินทำงานต่อไม่ไหวแล้วค่ะ…”
เสียงคนตัวเล็กสั่นระริกจนพนักงานหลายคนมองด้วยความสงสาร
เพราะก่อนหน้านี้ผู้จัดการสาวที่ได้ยินข่าวซุบซิบเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนวางมือบนไหล่เธอ
“โอเคค่ะ วันนี้พี่มีพนักงานพอ หนูกลับไปพักเถอะนะ”
มินสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึก…หนูไม่เอาค่าแรงก็ได้นะคะวันนี้…”
“เป็นไปได้ไงล่ะลูก เราทำงานตั้งหลายชั่วโมงแล้ว อย่าเอาแต่โทษตัวเองนะคะ”
“ฮือ… งั้นหนูกลับก่อนนะคะ…ฮึก…”
“กลับดี ๆ นะมิน… ถ้าไม่ไหวเดินไปให้พี่เรียกแท็กซี่ให้”
“ไหวค่ะ ไหวอยู่”
แม้จะพูดแบบนั่นแต่หัวใจของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนถูกบดขยี้
แถมริมฝีปากสีสวยก็ยังฝืนยิ้มให้ผู้จัดการเบา ๆ ก่อนเดินออกจากร้าน
