หวานใจพี่วิศวะร้าย

“พ่อคะ หนูกำลังจะกลับไทยนะคะ ใกล้วันรับน้องแล้ว” เสียงใสพูดผ่านปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “แต่หนูไม่ได้ไปหาป๊าน้าาา เดี๋ยวถึงไทยหนูขออยู่คนเดียวก่อนนะคะ อยากใช้ชีวิตแบบเด็กมหาลัยจริง ๆ บ้าง” “ให้ป๊าจ้างแม่บ้าน คนขับรถ หรือผู้ดูแลไว้ไหมลูก จะได้ไม่ลำบาก” น้ำเสียงอบอุ่นของนักธุรกิจระดับพันล้านดังลอดผ่านสายมา พร้อมความห่วงใยที่เธอคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก “ไม่เป็นไรค่ะป๊า หนูอยู่เมืองนอกตั้งนาน ดูแลตัวเองได้แล้ว ตอนนี้ก็จะเข้ามหา’ลัยปีหนึ่ง โตแล้วนะคะ” เธอหัวเราะเบา ๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินที่กำลังทะยานขึ้นฟ้า “อย่าส่งคนมาตามเลยค่ะ หนูอยากลองอยู่เองบ้าง” “โอเค ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาหาป๊านะ” “ได้เลยค่ะป๊า มีญารักป๊าน้าาา” ติ้ด! เสียงวางสายดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าสวยของหญิงสาว “อิสระ…สักที” เธอพึมพำเบา ๆ พลางเอนตัวพิงเบาะเครื่องบิน ดวงตาคู่หวานฉายแววตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น ชีวิตในฐานะ “มิน” เด็กสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่ “มีญา มหิธรานนท์” ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลมหาเศรษฐีในแวดวงอสังหาริมทรัพย์อีกต่อไป เธออยากลองทุกอย่างที่ไม่เคยทำ อยากเดินตลาด อยากกินข้าวแกงร้านข้างทาง อยากนั่งรถไฟฟ้าเบียดคนอื่นบ้าง และที่สำคัญที่สุด…อยากได้ “เพื่อนแท้” ที่มองเธอเพราะ “ตัวตน” ไม่ใช่นามสกุลดัง หลายชั่วโมงต่อมา ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นทันทีหลังเครื่องลงจอด พี่เทกี้เลขานุการของป๊า “จัดการเรื่องคอนโดให้แล้วนะครับ คุณหนูไปตามที่อยู่นี้ได้เลยครับ เข้าพบนิติได้เลย ผมประสานงานไว้หมดแล้วครับ” “ขอบคุณค่ะพี่เทกี้ ❤️” คนตัวเล็กพิมพ์ตอบพร้อมแนบอีโมจิรูปหัวใจ แล้วลากกระเป๋าเดินออกจากสนามบินด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้เลยว่าชีวิตที่คิดว่าจะสงบเงียบของเธอ… กำลังจะเริ่มต้นอย่าง “เสียงดัง” ที่สุดในชีวิต ไม่นาน หญิงสาวร่างบางลากกระเป๋าเดินออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ก่อนจะโบกวินมอเตอร์ไซค์ต่อมายังคอนโดหรูใจกลางเมือง ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่เธอกำลังจะเข้าเรียน มหาวิทยาลัยที่รวมแต่หัวกะทิ และลูกคนรวยระดับประเทศไว้ในที่เดียว แต่เธอไม่ได้ใช้เส้นสายหรือเงินทองเข้าสอบเหมือนใครอื่น เธอสอบติดด้วยความสามารถล้วน ๆ เพราะ “มีญา” หรือ “มิน” อยากพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าเธอก็ทำได้ด้วยตัวเอง ในตอนบ่ายลมร้อนยามบ่ายพัดผ่านหน้าขณะเธอก้าวเข้าสู่บริเวณคอนโดสุดหรู ล็อบบี้ตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาว ตัดกับแสงไฟวอร์มโทนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและแพงในเวลาเดียวกัน “สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องห้องค่ะ ชื่อมินค่ะ” เธอยื่นเอกสารให้กับนิติคอนโดที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มเจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะทำตาโตเล็กน้อย นี่มันคือลูกสาวของคุณวิภพ เจ้าของที่นี่ “อ๋อ…คุณหนู เอ่อ…คุณมิน! เชิญทางนี้ครับ” “ชู่ว!” มินรีบยกนิ้วแตะริมฝีปาก ทำหน้าอ้อนนิด ๆ “อย่าเรียกคุณหนูเลยนะคะ หนู…เอ๊ย! ฉันอยากใช้ชีวิตแบบธรรมดา ๆ” นิติคอนโดหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้าเข้าใจ “ได้ครับคุณมิน คอนโดนี้มีระบบความปลอดภัยสูงมาก กล้องวงจรปิดทุกจุด และเป็นส่วนตัวสุด ๆ ส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่ก็เป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกับคุณ ทั้งคุณหนู คุณชายจากบ้านดัง ๆ ทั้งนั้นครับ” “เหรอคะ…” มินยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกาย “ดีเลยค่ะ แบบนี้คงไม่มีใครสังเกตฉันแน่” “นี่ครับ กุญแจห้องของคุณ อยู่ชั้นยี่สิบ ห้อง 2008 นะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง...” “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมินไปเองได้ค่ะ” เธอโบกมือปฏิเสธทันที “ครับ ๆ ถ้าอย่างนั้นยินดีต้อนรับนะครับ” คุณหนูตระกูลดังยกยิ้มตอบอย่างสดใสก่อนจะลากกระเป๋าเดินเข้าลิฟต์ไป ดวงตาส่องประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ คอนโดที่มีความเป็นส่วนตัวสูงเหรอ… นี่แหละชีวิตในฝันเลย! เธอไม่รู้เลยว่า “ความเป็นส่วนตัว” ที่เธอคิดว่าจะได้… กำลังจะพังทลายลงในคืนแรกที่เธอเข้าอยู่