“อื้อ” เสียงครางหวานของคนตัวเล็กที่รู้สึกตัวตื่นช่วงสายวันต่อมา ร่างกายที่รู้สึกหนักอื้อเหมือนถูกทับจากด้านหลัง
ก่อนที่ดวงตากลมโตจะค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองรอบ ๆ ห้องของตัวเองและก้มมองลงต่ำไปที่เอวบางที่ตอนนี้เหมือนมีอะไรรัดอยู่และเมื่อดวงตากลมโตค่อย ๆ โฟกัสไปที่เอวกลับพบแขนของกองทัพที่พาดเอวของเธอเอาไว้ไม่ยอมห่างไปไหนส่วนร่างหนาที่เปลือยแผ่นอกยังคงแนบชิดกับแผ่นหลังบาง
ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ยกมือหนาของกองทัพออกจากเอวแต่ยิ่งแกะมือออกจากเอวเท่าไหร่เหมือนถูกรัดแน่นขึ้น
เพี๊ยะ!! ก่อนที่มือบางจะฟาดเข้าที่แขนของกองทัพอย่างจัง
“โอ๊ย!!”
“สมน้ำหน้า ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นสิคุณ ไม่ไปทำการทำงานหรือไง” ริต้าหันหน้าไปมองกองทัพที่ยังนอนอยู่ มือหนาใช้หนุนศีรษะและหันหน้ามามองริต้าเช่นกัน
“ผมไม่ได้ถึกขนาดนั้นนะคุณ”
“??” คำตอบของกองทัพทำให้ริต้างุนงงไม่น้อย เธอไม่เข้าใจว่าเขาคุยเรื่อง
