“ต้า อย่าวิ่ง” หลังจากเลิกงานกองทัพพาริต้ามาฝากท้องที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เพราะกองทัพศึกษาและค้นหาโรงพยาบาลที่ดีที่สุดไว้สำหรับริต้าและก็ลูกของเขาเป็นอย่างดี
“ต้าก็เดินช้า ๆ อยู่นี่ไง ถ้าวิ่งถึงไปตั้งนานแล้ว”
“เฮียเป็นห่วง จะเถียงทำไมนักหนา”
“แล้วเฮียจะบ่นอะไรหนักหนาค่ะ”
“เถียงเก่ง โอ๊ย!! เจ็บนะ” มือหนาของกองทัพบีบจมูกเล็กของริต้าด้วยความมันเขี้ยวที่ริต้าชอบเถียงเวลาเขาบ่นเพราะเป็นห่วงเธอและลูกน้อย
“เจ็บเหรอ? ไหนของเฮียดูหน่อย” เสียงร้องของริต้าทำให้กองทัพรีบเข้ามาดูจมูกของริต้าด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าตัวเองมือหนักรึเปล่ากลัวว่าริต้าจะเจ็บ
“เป็นห่วงอ๋อ” ใบหน้าทะเล้นของริต้าเธอวางคางไว้บนหน้าอกแกร่งของกองทัพพร้อมกับสายตาออดอ้อนเหมือนลูกเหมือน
“ทำเป็นเล่นไป แปบนึ่งเฮียรับโทรศัพท์ก่อน”
ครืด ครืด ครืด
(ครับแม่ ผมกับต้าพึ่งมาถึงเอง อย่าใจร้อนสิครับแม่) คุณหญิงไพลินโทรห
