“ต้าเดินช้า ๆ หน่อยแล้วทำไมต้องถือของมาเยอะขนาดนั้น” หลังจากที่ริต้าเดินออกไปหาซื้อของมาเฝ้าไข้กองทัพ เธอเปิดประตูเข้าไปปะทะกับสายตาของกองทัพเข้าพอดี
“ก็อยากกิน”
“แต่มันหนักนะ ตอนนี้ต้าอย่าลืมว่าต้าไม่ได้ตัวคนเดียวนะ” เสียงบ่นของกองทัพดัง ในขณะเดียวกันริต้าก็เดินไปเตรียมข้าวต้มกุ้งใส่ชามมาเสิร์ฟให้กับกองทัพ เพราะกองทัพคงไม่ชอบทานอาหารของโรงพยาบาลเท่าไหร่
“เฮียทานข้าวต้มเร็ว เดี๋ยวหายร้อนนะ” ริต้าเดินลากโต๊ะอาหารมาถึงเตียงกองทัพที่กำลังทำหน้าบูดอยู่บนเตียงคนป่วย
“ซื้อมาทำไมให้หนักเปล่า ๆ”
“ต้าว่าเฮียทานอาหารโรงพยาบาลไม่ได้หรอก” รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าหล่อเพราะริต้ารู้ใจเขาเสียจริง สมกับที่เป็นเมียที่ดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับเขามาตลอด
“อร่อยไหม”
“พอใช้ได้ ต้ากินรึยัง”
“เรียบร้อย ไม่ทานไม่ได้ เดี๋ยวนี้หิวก็ต้องทานเลยไม่งั้นจะเจ็บท้อง” เดี๋ยวนี้ริต้าต้องพบนมหรือขนมปังติดตัวตลอด เพราะเวลาห
