5. หวงหรือ?
1651 คำ
จิ่นหรงได้แต่นั่งนิ่งมองชายาของตนอย่างชื่นชม แต่ยังไม่ทันได้กล่าวอันใด ตำหนักอันสวยงามก็พังครืนลงมา และเป็นช่วงที่เหล่าองครักษ์ฝ่ายในดับไฟที่ประตูทางเข้าได้พอดี
“ฝ่าบาท! กระหม่อมขออภัยที่อารักขาล่าช้าพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าองครักษ์จินอู่เอ่ยพร้อมกับหมอบลงอย่างสำนึกผิด
“เรื่องสำคัญยามนี้ควรต้องรีบพาคนเจ็บไปรักษา รีบพาทุกคนออกไปจากที่นี่ก่อน” จิ่นหรงออกคำสั่งเอง ยามนี้ร่างกายเขาเริ่มกลับมามีแรงบ้างแล้ว เพียงแต่มันยังไม่เต็มที่นัก จากนั้นเขาก็หันมาหาร่างอรชรที่นอนแผ่หราบนพื้นหญ้า
“พระชายาเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” มู่หลิงรีบมาประคองผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง เพราะคิดว่าตันหยางหมดสติ
ก่อนหน้านี้นางไม่ได้รับอนุญาตให้ตามเข้ามา จึงต้องรออยู่ด้านนอกรวมกับองครักษ์ของรัชทายาท
“หลินเอ๋อร์รีบดูน้องสิ” ผู้เป็นย่าร้องเตือนด้วยความกังวล เพราะเกรงหลานสะใภ้ตนจะหมดสติ จิ่นหรงจึงรีบเข้ามาจับนาง
“อื้อ…อย่ากวนคนจะนอน” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ ทำให้ผู้ที่เป็นห่วงถึงกับส่ายศีรษะไปตาม ๆ กัน
“ดูท่าหยางเอ๋อร์คงจะเหนื่อยมาก หลินเอ๋อร์เจ้าพาน้องกลับไปพักเถิด” ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
จิ่นหรงจึงช้อนอุ้มเอานางขึ้นมา ก่อนจะเดินตามกันไปที่ประตู ซึ่งไฟรอบด้านยังคงลุกไหม้ราวกับมีคนเติมเชื้อเพลิงเข้าใส่ นี่ถ้าพวกเขาไม่ได้ถูกช่วยออกมาทันเวลา ยามนี้คงตายอยู่ใต้ซากปะหลักหักพังที่กองสุมอยู่ตรงนั้นแล้ว
“ขอบคุณเจ้าที่ช่วยพวกเราไว้” เขาเอ่ยแผ่วเบา ถึงกระนั้นคนในอ้อมกอดก็ยังได้ยิน และพึมพำตอบกลับมาว่า
“หากพระสวามีสำนึกก็พลีกายตอบแทนนะเพคะ” นางมิได้เอ่ยเปล่า ทว่าใบหน้างามยังฝังลงที่ซอกคอเขาด้วย
ร่างสูงจึงชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินทันที
“มีอันใดหรือจิ่นเอ๋อร์”
“ปะ…เปล่าพ่ะย่ะค่ะ” เอ่ยตอบบิดาแล้วเขาก็เดินต่อ ส่วนคนในอ้อมแขนยามนี้นิ่งไปแล้ว ไม่รู้หลับจริงหรือแกล้งกันแน่
ทว่าหลังจากวันนั้น ตันหยางก็หมดสติไปถึงสองวันเต็ม
พอฟื้นมาก็ร้องหาแต่ของกินอย่างกับคนหิวโหย มีพี่สาวอย่างมู่ตันหยงมาคอยดูแลและทำอาหารให้
“ช้าหน่อย ประเดี๋ยวก็ติดคอตาย” ตันหยงเอ่ยเตือนเสียงอ่อน พร้อมกับรินชาส่งให้เหมือนอย่างเคย
“ก็มันหิวนี่…อาหารในวังก็มีแต่รสชาติจืด ๆ สู้อาหารที่พี่หญิงกับพี่จินมู่ทำให้กินไม่ได้สักนิด” เอ่ยบอกไปตามจริง
ผู้พี่จึงได้แต่ยิ้มเอ็นดู “เห็นแก่กินไม่เปลี่ยน”
ตันหยางยิ้มรับก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินจนอาหารตรงหน้าหมด จากนั้นสองพี่น้องก็นั่งพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ กระทั่งค่ำตันหยงก็ขอตัวกลับ มิเช่นนั้นจะไม่ทันเวลาปิดประตูวัง
“กลับดีดีนะเจ้าคะ แล้ววันพรุ่งไม่ต้องมาแล้วนะ พี่กำลังตั้งครรภ์อยู่ เดินทางไปมาบ่อย ๆ มันไม่ดีต่อหลานข้า” ตันหยางกำชับ พร้อมกับยื่นมือออกมาลูบท้องพี่สาวอย่างเบามือ
“เลยสามเดือนแล้ว ไปมาได้เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก ทว่าช่วงนี้พี่ก็คงจะมาเยี่ยมเจ้าไม่ได้จริง ๆ การตรวจเข้มของวังหลวงแน่นหนาจนน่ารำคาญ ตั้งแต่เกิดเรื่องคนของเราแทบจะต้องถอดอาภรณ์ออกทั้งตัวจึงจะเข้ามาได้”
“ขนาดนั้นเลยหรือเจ้าคะ” ตันหยางตาโต
ผู้พี่ก็พยักหน้าให้ “เจ้าต้องดูแลตัวเองนะ พี่เกรงว่าคนชั่วที่หมายจะฆ่าล้างราชวงศ์อาจจะลงมืออีก”
“ให้มันมาเถิด น้องจะกวาดให้เรียบเอง”
ตันหยงหัวเราะอย่างขำขันก่อนจะเอ่ยว่า “แค่ถูกควันไฟยังหลับไปตั้งสองวัน ยังจะอวดเก่งคิดกำจัดศัตรูอีกหรือ”
“พี่หญิง! น้องไม่ได้หมดสติเพราะควันไฟเสียหน่อย รู้หรือไม่ที่ทุกคนรอดมาได้ล้วนแต่เป็นน้องพาออกมานะ อุตส่าห์ทำความดีกลับไม่มีใครเห็นเสียนี่” ใบหน้างามค้อนขวับเข้าให้
“จริงหรือ? ก็พี่ไม่รู้นี่ ไม่เห็นมีใครบอกเลย” ตันหยงหันกลับมาหาคนสนิทน้องสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ ตอนเกิดเรื่องพวกเราอยู่ด้านนอก หลังจากดับไฟที่หน้าประตูได้ก็เห็นทุกคนนอนกองอยู่ในสวน รวมถึงพระชายาด้วยเจ้าค่ะ” มู่หลิงบอกไปตามที่เห็น
ตันหยงจึงหันกลับมาหาน้องสาว “แล้วเรื่องมันเป็นเช่นไร”
ตันหยางจึงบอกเล่าให้ทุกคนฟัง และหนึ่งในนั้นก็มีอี้ฟานรวมอยู่ด้วย หลังจากเกิดเรื่องเขาก็ได้รับคำสั่งให้อยู่อารักขาพระชายาที่นี่ แม้หานฟู่และมู่เฟิงจะบอกว่าไม่ต้องก็ตาม
“เจ้านี่นะ ดีที่ร่างกายไม่มีบาดแผลอันใด”
“น้องระวังตัวเก่งจะตาย พี่หญิงอย่ากังวลเลย”
“ถึงอย่างนั้นเจ้าก็อย่าได้ประมาทเชียว ภายหน้าไม่รู้คนชั่วเหล่านั้นจะลงมือเช่นใดอีก ได้ยินท่านโหวกล่าวว่ามันอาจจะเป็นฝีมือคนจากราชวงศ์ก่อน พวกมันคงไม่รามือง่ายๆ”
“ราชวงศ์ก่อนหรือ”
“อืม… ได้ยินว่ายังเหลืออ๋องต่างแซ่ที่เป็นบุตรนอกสมรสของพระอนุชาของฮ่องเต้ราชวงศ์ก่อนยังมีชีวิตอยู่ ยามนี้มีชันษาสามสิบแปดปีแล้ว เทียบเท่ากับฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของเรา ไม่แน่ยามนี้เขาอาจคิดที่จะชิงบัลลังก์คืนก็เป็นได้”
“ชิงบัลลังก์คืน!” คนในห้องส่งเสียงประสานกัน
“ใช่…ท่านโหวกล่าวว่าน่าจะยังมีขุนนางที่จงรักภักดีกับฝ่ายนั้นอยู่ ทว่ายังไม่อาจสืบรู้ได้ว่ามีใครบ้าง และเพลิงไหม้ครานี้ คาดว่าคนในน่าจะมีส่วนรู้เห็น มิเช่นนั้นคงไม่เจาะจงเผาแค่ตำหนักไทเฮาที่เดียวเป็นแน่” ตันหยงเอ่ยตามที่ตนรู้มา
“ถึงว่าตอนที่หนีออกมาคนข้างนอกล้วนแต่หมดสติ ดูท่าพวกเขาไม่ถูกวางยาก็คงดมควันไฟมากไปกระมัง ตอนที่ข้าได้กลิ่นคราแรกก็รู้ได้ทันทีว่ามันมีพิษทำให้อ่อนแรง จึงรีบสะกัดลมหายใจแล้วก็กินยา มิเช่นนั้นคงหาวิธีพาคนอื่นออกมาไม่ได้แน่ ดีนะที่ข้าไหวตัวทัน อ๊ะ!... พี่หญิงตีข้าทำไม”
“เจ้านี่ะ ยังจะมาชื่นชมตนเองอีก เกือบจะตายแล้วแท้ ๆ”
“โอ๋ ๆ น้องสาวพี่ไม่ตายง่าย ๆ หรอกเจ้าค่ะ ท่านยมบาลเกรงว่าข้าจะไปป่วนยมโลก เขาไม่กล้ามารับตัวข้าหรอกเจ้าค่ะ” คนน้องยังคงเอ่ยติดตลก สร้างเสียงหัวเราะเอ็นดูตามมา
รวมถึงคนที่ยืนอยู่มุมประตูในยามนี้ด้วย
“จะไม่เข้าไปหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ล่ะ นางสบายดีแล้วไม่มีอันใดให้ต้องกังวล ข้าจะไปหารือกับองครักษ์เกราะดำ” สิ้นคำร่างสูงก็เดินจากไป
ส่วนด้านในก็ยังคงพูดคุยกันต่อจนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วจริง ๆ สองพี่น้องจึงบอกลากันอีกหน
“เจ้าต้องระวังตัวให้มากนะ” ตันหยงกำชับ
“ข้ารู้น่า พี่ห่วงคนที่คิดมาทำร้ายข้าดีกว่านะ”
“ชิ” ผู้พี่ค้อนขวับเข้าให้ “พี่ไปนะ ยังต้องส่งคนออกตามหาไป่ฮวาอีก ท่านย่ากับลุงไป่ห่วงนางจะแย่”
“ยังหาตัวไม่พบอีกหรือ”
“ยัง…ไม่รู้หายไปได้อย่างไร นางก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน ทว่ากลับถูกพาตัวออกไปจากร้านทั้งที่เวรยามก็มีเฝ้าอยู่แท้ ๆ”
“พี่ไป่ฮวาเป็นคนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครองนาง พี่ก็อย่าเป็นกังวลให้มาก อย่าลืมว่ายามนี้กำลังตั้งครรภ์อยู่นะเจ้าคะ เรื่องไหนที่วางลงได้ก็วางลงเสีย ปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรมของแต่ละคนไปเถิด ยามนี้เราต้องดำเนินชีวิตด้วยตนเอง มิใช่ตัวละครที่ถูกกำหนดให้เล่นตามบทบาท พี่ไป่ฮวานางเป็นคนฉลาด ย่อมไม่มีวันแพ้พ่ายให้ภัยอันตรายแน่นอน”
ตันหยงพยักหน้ารับ “พี่ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” สองพี่น้องยิ้มให้กันก่อนจะแยกจากจริง ๆ เพราะยามนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว
เมื่อพี่สาวออกไป ตันหยางก็กลับมานั่งเล่นบนเก้าอี้ตัวยาวที่นางสั่งทำขึ้นและใช้งานมานานแล้ว ช่วงที่ต้องเข้ามาเรียนรู้ขนบธรรมเนียม นางก็สั่งให้คนเอามันเข้ามาด้วย พอย้ายมาอยู่ที่นี่คนสนิทก็ไปยกมาไว้ที่ระเบียงหน้าตำหนัก
“ใต้เท้า ท่านมีนามว่ากระไรหรือ” ตันหยางคิดว่ามันได้เวลาที่นางจะต้องรู้จักกับคนในจวนนี้แล้ว
“กระหม่อมอี้ฟานพ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นใต้เท้าอี้ฟาน ท่านกลับไปอารักขารัชทายาทเถิด ข้ามีองครักษ์ดูแลอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องมีเพิ่ม เพราะยามนี้คนที่ควรอารักขาคือพระสวามีข้ามากกว่า”
“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ รัชทายาททรงเป็นห่วงพระชายา ไม่มีทางให้พระองค์อยู่กับองครักษ์ไม่กี่คนแน่” อี้ฟานรีบบอกเหตุผล
“นายของเจ้ารู้จักห่วงข้าด้วยหรือ” ริมฝีปากอิ่มยกมุมขึ้น เพราะไม่ค่อยเชื่อคำของอีกฝ่ายสักเท่าไหร่
- ผู้เขียน
