ภรรยาเช่นข้า หาได้ยากยิ่ง [ตัวประกอบ]

4.สังหารด้วยเพลิง

ตันหยางยืนจ้องพระสวามีที่มองตนด้วยแววตานิ่งเรียบ “พระองศ์คงไม่คิดจะให้หม่อมฉันนอนพื้นกระมัง”

“เจ้าบอกเองว่าจะนอนตรงนั้นมิใช่หรือ”

“ก็แค่ลมปากทรงเชื่อหรือเพคะ ขยับไป…หากไม่ขยับหม่อมฉันจะนอนทับพระองค์นะเพคะ” ตันหยางบอกกล่าวเสียงจริงจัง ผู้เป็นสามีจึงรีบทำตามที่นางบอก เพราะเขาเชื่อว่านางต้องทำจริงแน่ สตรีผู้นี้เคยพูดเล่นเสียที่ไหน ด้วยว่าการกระทำที่ผ่านมา มันเผยธาตุแท้ให้เขาได้เห็นหลายคราแล้ว

ตันหยางยกยิ้มก่อนจะหย่อนกายลงนั่ง เมื่อถอดรองเท้าแล้วนางก็เอนตัวลงนอนพร้อมกับดึงเอาผ้าจากเขามาห่มครึ่งตัว

“นอนเถิดเพคะ หากไม่นอนจะทำอย่างอื่นหม่อมฉันก็ไม่ว่านะ” นางเอียงหน้ามองเขาพร้อมกับยิ้มมุมปาก ทว่าผู้เป็นสามีกลับขยับนอนตะแคงหันหลังให้ พร้อมกับบ่นพึมพำให้ได้ยิน ตันหยางได้แต่เม้มปากไว้เพราะเกรงตนจะหลุดขำออกมา ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ทว่าในใจกลับคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

องค์รัชทายาทเกลียดชังนาง เขามิได้เต็มใจจะแต่งด้วย ที่สำคัญเขาน่าจะพึงใจสตรีอื่นอยู่ ซึ่งมันคงมิใช่ใครที่ไหน นอกจากคุณหนูกู้อิงเถาสตรีที่ร่วมทางกับตนในช่วงนั้น เพราะท่าทีที่พระสวามีแสดงออกมันเผยให้เห็นชัดเจน

‘ขออภัยที่ข้าไม่อาจปล่อยให้ท่านสมหวังกับนางได้’ หญิงสาวนึกในใจก่อนจะปลดปล่อยความคิดเหล่านี้ไปเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทาง

เช้าของวันใหม่…

จิ่นหรงตื่นขึ้นมาก็พบว่าชายาของตนไม่อยู่ในห้องแล้ว เขาจึงรีบทำธุระให้เรียบร้อยแล้วออกมาจากตำหนักของนาง เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะไม่ถูกขังให้ร่วมห้องกับสตรีหยาบผู้นี้

“รัชทายาท พระชายาทรงรอที่ห้องโถงแล้วเพคะ ทั้งคู่จะต้องไปยกน้ำชาให้ไทเฮาและฮ่องเต้ที่ตำหนักใน” หลี่หมัวมัวเอ่ยบอกอย่างอ่อนน้อม นำพาให้คนที่คิดจะหนีต้องหยุดชะงัก พร้อมกับถอนหายใจแรง และเอ่ยบอกตนเองในใจ

‘ช่างเถิด ทำทุกอย่างให้แล้วเสร็จ ภายหน้าเสด็จพ่อกับเสด็จย่าคงไม่มาก้าวก่ายเรื่องของเราแล้วกระมัง’ คิดได้ดังนั้นเขาก็เดินนำทุกคนไปที่ห้องโถงของตำหนัก

เมื่อมาถึงก็พบกับร่างอรชรของชายาตัวน้อยที่นั่งอยู่ เมื่อนางเห็นเขาเดินเข้ามาก็ขยับลุกย่อตัวให้อย่างอ่อนน้อม ไม่ต่างจากคุณหนูชั้นสูงที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี

และที่ทำให้เขายืนนิ่งงันด้วยความตกตะลึงก็คือใบหน้าหวานของนางนี่แหละ เผลอมองคราใด เขาก็อดที่จะชื่นชมมิได้

“เชิญทั้งสองพระองค์เสด็จเพคะ” หมัวมัวกล่าวแล้วก็ยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางของรัชทายาทที่เอาแต่มองชายา

“ก็ไปสิ” ได้สติจิ่นหรงก็รีบเดินนำออกไป มีร่างอรชรของตันหยางเดินตามอย่างเรียบร้อย จนบางคราเขาก็แอบเหลือบมองไม่ได้ ‘ทำตัวดีก็เป็น แต่เหตุไฉนยามอยู่กับเราสองคนถึงได้’ จิ่นหรงยังคงนึกถึงท่าทางชีกอของนางที่มักจะเผยออกมาบ่อยครั้ง ยามเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง

ตันหยางเอียงหน้ามองสามีที่เอาแต่จ้องตน พร้อมกับยกยิ้มมุมปากในท่าทางสงสัยของเขาที่มีมากจนเผยออกทางสีหน้า

“หม่อมฉันก็แค่ไม่อยากให้พระสวามีขายหน้าเพราะแต่งกับสตรีหยาบกร้านเพคะ” เอ่ยบอกเขาอย่างรู้ทันความคิด

“ก็ดี” เสียงเรียบเย็นชาตอบกลับสั้น ๆ จากนั้นเขาก็ไม่หันกลับมามองนางอีกเลย กระทั่งถึงตำหนักในของผู้เป็นย่า ซึ่งบัดนี้มีพระบิดาและมารดาเลี้ยงอย่างฮองเฮาประทับอยู่ด้วย

ทั้งคู่คารวะตามธรรมเนียมอย่างนอบน้อม จากนั้นก็เริ่มทำพิธียกน้ำชาจนกระทั่งแล้วเสร็จ และรับของขวัญที่ฝ่ายชายมอบให้ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดคุยอย่างเป็นกันเอง เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นมาทำลายความครื้นเครงนี้เสียก่อน

“เกิดอันใดขึ้น” ฮ่องเต้เอ่ยถามด้วยสุรเสียงตื่นตระหนก

“ลูกจะออกไปดูเองพ่ะย่ะค่ะ” จิ่นหรงรีบสาวเท้าหมายจะตรงไปที่หน้าประตู แต่ยังไม่ทันถึงมันก็ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นกลุ่มควันไฟก็พวยพุ่งเข้ามาราวกับมีไฟไหม้ครั้งใหญ่

“จิ่นหรงถอยออกมา” ฮ่องเต้รีบตรงมารั้งโอรสของตน

“ไฟไหม้! ไฟไหม้กระนั้นหรือ อยู่ดีดีไฟไหม้ได้เยี่ยงไร ฝ่าบาทหม่อมฉันกลัวเพคะ” ฮองเฮาร้องลั่นตื่นตระหนก พร้อมกับกุมท้องตนเองแน่น เพราะพระนางตั้งครรภ์ จึงเกิดกังวลเกรงตนจะตายเสียก่อนได้พบหน้าบุตรในท้อง

“ทหาร! ไปไหนกันหมด แค่ก ๆ” ฮ่องเต้ยังกล่าวไม่จบก็ส่งเสียงไอขึ้นมาก่อน จากนั้นร่างกายเขาก็เหมือนจะอ่อนแรงลง และคนอื่นก็มีอาการไม่ต่างกัน หลังจากสูดดมควันไฟเข้าไป

“เอาสิ่งนี้ปิดจมูกไว้เพคะ” ตันหยางส่งผ้าเปียกให้ทั้งสาม ซึ่งมันคือผ้าที่นางฉีกออกจากอาภรณ์ตนเองแล้วชุบน้ำชา ก่อนจะส่งอีกผืนให้พระสามีตนที่ทรุดลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

“ก้มต่ำไว้นะเพคะ อากาศจะอยู่ด้านล่าง” เอ่ยสั่งแล้วนางก็หันมาจัดการตนเอง โดยการใช้ผ้าเปียกผูกปิดหน้าเอาไว้ จากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมกับลากเอาเก้าอี้มาด้วย

“พระสวามีขอแรงท่านได้หรือไม่”

จิ่นหรงไม่รอให้นางเอ่ยบอกว่าต้องการสิ่งใด พอเห็นนางทำเช่นนั้นเขาก็รีบทำตาม ร่างสูงจึงรีบเหยียดตัวตรงแม้แรงจะเหลือไม่มาก แล้วเขาก็คว้าเอาเก้าอี้อีกตัวตามนางไป

ทั้งคู่หยุดที่หน้าประตูก่อนจะหันมามองหน้ากัน

“หนึ่ง สอง สาม!” สิ้นคำเก้าอี้ไม้ก็ถูกเหวี่ยงไปที่หน้าประตู กำแพงไฟเบื้องหน้าจึงพังครืนลงทันตาเห็น ด้วยว่าประตูมันถูกสร้างจากไม้และผ้า พอถูกไฟไหม้มันย่อมผุพังง่ายเป็นธรรมดา แต่ถึงกระนั้นเปลวไฟก็หาได้หยุดนิ่ง มันยังคงลุกโชนขวางทางไม่ให้คนด้านในได้ออกไป

ตันหยางเห็นท่าไม่ดีจึงดึงเอาผ้าม่านลงมา นางใช้น้ำเย็นที่เหลือไม่มากเทราดตนเอง ก่อนจะเอาผ้าในมือคลุมตัว

“บอกให้ทุกคนหมอบลง ผ้าในมืออย่าได้ปล่อยออกจากจมูก ประเดี๋ยวหม่อมฉันจะกลับมาเพคะ” สิ้นคำนางก็วิ่งตรงเข้าไปหากองไฟ โดยที่ผู้เป็นสามีไม่อาจร้องห้ามได้ เพราะร่างกายจิ่นหรงยามนี้แขนขาอ่อนแรงยิ่งนัก ราวกับคนถูกพิษก็มิปาน

“เสด็จพ่อ เสด็จย่าหมอบต่ำลงพ่ะย่ะค่ะ” เขาคลานกลับเข้ามาหาบุพการีของตน แต่ยังไม่ทันได้ถึงก็ล้มฟุบลงเสียก่อน

“จิ่นเอ๋อร์! จิ่นเอ๋อร์!” ผู้เป็นย่าร้องเรียกแทบขาดใจ แต่เมื่อเห็นหลานชายลืมตานางก็รีบประคองเอาไว้

“หลานยังไม่ตายพ่ะย่ะค่ะ แค่ไม่มีแรงเท่านั้น” เขาบอกไปตามจริง ใช่เขารู้สึกไม่มีแรงเอามาก ๆ และยามนี้ก็ไม่ใช่แค่เขา ผู้ที่อยู่รอบกายต่างก็มีอาการไม่ต่างกัน

“ฝะ…ฝ่าบาทเราจะตายกันที่นี่จริงหรือเพคะ” ฮองเฮาตรัสถามเสียงสั่นเครือ ยามนี้พระนางนอนตะแคงอยู่ข้างกายพระสวามีอย่างน่าเวทนา ไม่ต่างจากบริวารที่มีกันอยู่เกือบสิบคน ซึ่งคนเหล่านี้ล้วนแต่หมดสติกันไปหมดแล้ว

“ไม่หรอก ตันหยางออกไปตามคนแล้วประเดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเรา” ฮ่องเต้เอ่ยปลอบทุกคน รวมถึงตนเองด้วย

จิ่นหรงได้แต่ยกยิ้มกับความหวังอันน้อยนิด ซึ่งมันเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะภาพที่เขาเห็นตอนที่พังประตูนั้น ด้านนอกไม่มีใครที่มีสติอยู่เลย เวรยามทหารฝ่ายในล้วนแต่นอนนิ่งอยู่กลางสวนและทางเดิน ตามมุมต่าง ๆ มีเปลวไฟลุกโชน รวมถึงกำแพงตำหนักและประตูทางเข้า บ่งบอกให้รู้ว่าเพลิงไหม้ครานี้มิได้เกิดขึ้นเอง ทว่ามันเกิดจากฝีมือใครบางคนต่างหาก

แน่นอนว่าเมื่อมู่ตันหยางหนีออกไปข้างนอก นางคงไม่อาจหนีรอดจากคมดาบของมือสังหารที่แฝงตัวอยู่เป็นแน่

‘ข้าหวังว่าเจ้าจะรอดพ้น’ แม้ใจเขาไม่ได้ชื่นชอบนาง แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากเห็นนางตายไปกับพวกเขา นางหนีรอดได้ก็ดี

ทว่าความคิดที่กำลังฟุ้งซ่านกลับต้องหยุดชะงัก เมื่อเปลวไฟเบื้องหน้าเริ่มมอดลงทีละฝั่ง ไม่นานก็เผยช่องทางสำหรับเดินออกไปได้ และร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับวิ่งตรงมา

“รัชทายาททรงไหวนะเพคะ”

“ข้ายังไหว”

“ดี! เช่นนั้นหม่อมฉันจะพาเสด็จย่าออกไปก่อน” สิ้นคำตันหยางก็ประคองเอาผู้อาวุโสสุดลุกแล้วพาออกไปอย่างทุลักทุเล ผ่านไปพักหนึ่งนางก็กลับมาประคองฮองเฮาที่หมดสติไปแล้ว มีฮ่องเต้ช่วยพยุงอีกแรง แต่กว่าจะออกไปได้ทั้งสามก็ล้มแล้วล้มอีก ดีที่คนท้องไม่ทรุดลงไปกระแทกพื้น เพราะตันหยางเอาตัวรับไว้ และภาพทั้งหมดผู้ที่ขยับคลานออกมาก็เห็นชัดเจน

กระทั่งร่างอ่อนแรงของตันหยางวิ่งกลับเข้ามาประคองเขา นางจับพระสวามีนั่ง อีกฝ่ายก็ได้แต่คุกเข่าเพราะไม่มีแรงจะยืน ร่างเล็กจึงยอบกายซ้อนเขาไว้แล้วขยับลุกขึ้นเพื่อแบกเขาออกไป โดยที่ขาของจิ่นหรงยังคงลากกับพื้นเพราะตัวเขาถือว่าหนักมาก

เมื่อออกมาพ้นนางก็วางเขาลงกับพื้นหญ้าใกล้เคียงกับคนอื่น “กินยานี่ประทังไปก่อนเพคะ” ขวดยาสีขาวถูกกรอกลงปากเขา จากนั้นนางก็ปิดฝาไว้แล้วรีบกลับเข้าไปช่วยคนที่เหลือ เพราะยามนี้ไฟที่โหมอยู่รอบตำหนักมันรุนแรงขึ้นทุกที

ผ่านไปไม่นานข้าราชบริพารในตำหนักก็ถูกช่วยออกมาจนหมด เพียงเท่านั้นร่างอรชรที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำและมอมแมมเหมือนแมวคลุกฝุ่นก็ทิ้งกายแผ่หราอยู่บนพื้นหญ้า

สภาพร่างกายนางยามนี้ดูน่าสงสารนัก