จินอ๋องพาชายาตัวน้อยกลับจวนนอกเมือง และมีคนของเขาอีกสามสิบติดตามไปด้วย แม้ทุกอย่างจะคลี่คลายลงแล้ว
ทว่าภายหน้าไม่อาจมองเห็น จำต้องรอบคอบเอาไว้ก่อน ภายในจวนและรอบนอกจึงมีคนของเขาเดินยามอยู่ตลอด เพราะจวนนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้าน ตั้งตระหง่านอยู่ลำพังกลางป่าเขา
“จากนี้เราจะได้ใช้ชีวิตครอบครัวกันจริงๆ เสียทีนะ” เอ่ยจบเขาก็รั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก ก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วหลับตามชายารักไปในที่สุด
สายของวัน เฟิงหรานตื่นมาก็ไม่พบชายาอยู่ในห้องแล้ว จึงเกิดร้อนใจจนรีบออกจากห้องหมายจะตามหา
“พระชายาอยู่ในครัวพ่ะย่ะค่ะ ทรงรับสั่งว่าหากท่านอ๋องตื่นให้ทำธุระให้เสร็จแล้วค่อยออกไป” จางเฟยยืนรายงานที่หน้าประตู รู้อยู่แล้วว่าผู้เป็นนายต้องร้อนใจ
เฟิงหรานก้มลงมองตนเองที่ยังอยู่ในชุดเปื้อนเลือดจากเมื่อวานก็ยิ้มแห้ง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำชำระร่างกาย พอออกมาหาคนน้องอาหารก็วางอยู่บนโต๊ะแล้ว แต่ละอย่างด
