ขันทีถือถาดเข้ามาตามปกติ มันถูกวางลงที่โต๊ะห่างออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะจัดการรินชาให้ฮ่องเต้ ทุกอย่างไม่มีสิ่งใดต่างออกไป เพียงแต่วันนี้ฟานเสียนกลับเอ่ยขึ้น
“ยกไปให้เสด็จอาก่อนเถอะ ข้าอยากดื่มน้ำมากกว่า เจ้าไปจัดการให้ที” กล่าวกับขันที ก่อนจะเผยยิ้มส่งให้ผู้เป็นอา ซึ่งยามนี้เหงื่อตกเป็นเม็ดๆ ตั้งแต่ได้ยินถ้อยคำแล้ว
"เอ่อ กระหม่อมยังมีชาที่ขันทีนำมารับรองพ่ะย่ะค่ะ” บอกเสียงปกติ ทว่าความจริงแล้วใจเขาเต้นรัวยิ่งนัก
“เอาน่า ดื่มเถอะ ไม่เช่นนั้นมันจะเย็นเสียเปล่า” อีกฝ่ายก็คะยั้นคะยอ ทว่าเติ้งอ๋องก็ยังไม่ยอมหยิบถ้วยชาขึ้น
“มีสิ่งใดผิดปกติงั้นหรือเสด็จอา” เสียงกดต่ำดังมาให้ได้ยิน จนคนฟังถึงกับขนลุก
“ปะ…เปล่าพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมดื่มไปเยอะแล้ว รู้สึกจุกแน่นเช่นไรไม่รู้” อ้างไปเรื่อยจนคนฟังนึกขัน
“หึหึ งั้นหรือ ข้าคิดว่าในชานี้มีพิษจนเสด็จอาไม่กล้าดื่มเสียอีก” เอ่ยออกมาลอยๆ ทว่าคนฟังกลับ
