บ่าวไพร่เกือบสามสิบคนยืนเรียงหน้ากระดาน ต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนต่างก็พากันก้มหน้าไม่กล้าสบตาผู้เป็นนาย ซึ่งนั่งหันมาทางพวกเขา
“ไม่ต้องกลัว ต่อไปเรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน ท่านอ๋องแค่อยากทำความคุ้นเคยกับพวกเจ้าก็เท่านั้น มาๆ ต่อแถวเข้ามารับชาไปดื่ม ต่อไปจวนนี้ก็ต้องพึ่งพวกเจ้าช่วยกันดูแลแล้วนะ” จางเฟยเอ่ยกับทุกคน
บ่าวไพร่ที่ได้ยินเช่นนั้นต่างก็หันมองหน้ากันไปมา เพราะสงสัยว่าสิ่งที่คนของจินอ๋องเอ่ยมันจริงหรือไม่
“ดื่มชานี่แหละ ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าดื่มสุรายามทำงาน” เฟิงหรานเอ่ยออกมาเอง ก่อนจะหันมาทำทีพูดคุยกับชายาตน พร้อมกับยื่นมือเขี่ยปอยผมเล่น
บ่าวไพร่จึงยืนต่อแถวรอดื่มชาที่คนของจินอ๋องรินให้ ทว่าคนแรกยังไม่ทันได้ยกจอกชาขึ้นดื่ม
ผู้ที่ยืนอยู่อันดับที่สิบห้าและยี่สิบก็หมายจะชิงหนีก่อน เพราะตนเป็นคนวางยาในชา ไหนเลยจะยอมดื่มมันลงไป เพียงเท่านั้นองครักษ์ที่จงเหรินเตรียมการรอก็เข้า
