เฟิงหรานยืนตรวจตราความเรียบร้อยภายในจวน เมื่อเห็นคนตายมากมาย จึงเกิดความคิดที่จะสร้างจวนใหม่ เพราะที่นี่มีความทรงจำอันเลวร้ายมากเหลือเกิน
“คิดสิ่งใดอยู่หรือเพคะ” เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง
“ไยไม่พักผ่อนอยู่ในจวนฮึ” หันกลับมาถามเสียงอ่อน และใช้มือเรียวเขี่ยปอยผมคนน้องออกเบาๆ
“นอนไม่หลับเพคะ” บอกตามจริง เพราะด้านนอกยังมีเสียงผู้คนอยู่ เพราะบ่าวไพร่และองครักษ์กำลังเก็บกวาดทำความสะอาดจวน
“เป็นเพราะพี่ไม่ได้นอนด้วยใช่หรือไม่” เย้าคนน้องจนแก้มเนียนแดงเรื่อ มันจริงเช่นที่เขาเอ่ย หรูซินนอนไม่หลับจริงๆ เป็นจินอ๋องที่ทำให้นางเคยชิน
“ไม่ตอบแสดงว่าพี่พูดถูก” ยังคงเย้านางอีก ก่อนจะช้อนอุ้มคนน้องกลับเข้าเรือน
ฟูชิงมองตามจนประตูเรือนปิดลง จึงได้แยกตัวกลับไปที่พักตนบ้าง เพราะเหนื่อยล้าเต็มที จางเฟยจึงได้โอกาสเดินตามไปจนถึงห้อง ซึ่งคนเดินนำก็รับรู้แล้ว
“ต้องการอันใด” หันกลับมาถามทันที
“ขะ…ข้าชอบเจ
