สายของวันใหม่ ยามนี้เฟิงหรานกำลังยืนให้ชายารักแต่งตัว เพราะเขาต้องเข้าเฝ้าถวายรายงานพร้อมแม่ทัพเกา จึงต้องแต่งเต็มยศ ซึ่งดูสง่างามยิ่งนัก
“มองพี่เช่นนี้หลงแล้วล่ะสิ” เย้าเสียงอ่อน ก่อนจะโอบเอวคนน้องไว้ หรูซินจึงได้แต่ยิ้มเอ็นดูสวามี เมื่อเห็นอาการหลงตนเองของเขา แต่จะว่าไปแล้วมันก็จริงเช่นที่เฟิงหรานเอ่ย นางหลงเขาเข้าแล้วจริงๆ ก็คนตรงหน้าคือบุรุษที่ตนรักมาตั้งแต่ชาติก่อน ทั้งที่เขาเย็นชาใส่ตลอด
ทว่ามายามนี้มันต่างกัน จินอ๋องรักและให้เกียรตินาง และยังให้สัญญาว่าจะไม่มีภรรยาหรืออนุอีก เพียงเท่านี้คนที่ได้โอกาสเกิดใหม่ก็เป็นสุขแล้ว
“มากเพคะ” ตอบเสียงหวานเป็นที่น่าพอใจยิ่งนัก คนตัวโตจึงอดไม่ได้ที่จะจุมพิตแก้มเนียน สูดดมเอาความหอมจนใบหน้าหรูซินขึ้นสีเรื่อ
“ช้ำหมดแล้วเพคะ” ตำหนิเขาไม่จริงจังนัก คนฟังก็หาได้สนใจ ยังคงจุมพิตแก้มเนียนอยู่เช่นนั้น ใครจะว่าเขารักเขาหลงเมียก็ช่าง เพราะกล่าวถูกต้องแ
