เหยียนจวิ้นใช้แขนวางไปที่โต๊ะ แล้วเอามือเท้าคางตนไว้นั่งมองใบหน้าที่ตนเฝ้าคิดถึงตลอด 3 ปี ด้วยสายตาที่อ่อนโยน พร้อมกับยื่นมือเกลี่ยที่แก้มเนียนเบาๆ จนคนที่ถูกมองทำตัวไม่ถูก
" ท่านแม่ทัพบอกว่ามีเรื่องจะคุยไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ นี่ก็บ่ายแล้วข้าน้อยต้องกลับเข้าเมืองแล้วเจ้าค่ะ "
เมื่อเห็นอีกคนยังนิ่งเฉยจึงได้เอ่ยถามออกมา เหยียนจวิ้นจึงถามกลับไปด้วยท่าทีหงุดหงิด
" แล้วเจ้ากลับยังไง เจ้าพักอยู่กับตาของเจ้าใช่หรือไม่ "
เมื่อนึกถึงคำพูดของนายกองเฉิน ที่บอกว่าหญิงสาวมีชายหนุ่มเข้ามายุ่งเกี่ยวมากมาย
" ท่านตาเสียเมื่อ 3 เดือนก่อนแล้วเจ้าค่ะ ถูกคนของแคว้นซางยู่วสังหาร ตอนกลับมาจากไปรักษาคนป่วยที่ฝั่งนั้น "
" อะไรนะ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็อยู่คนเดียวน่ะสิ "
" เปล่าเจ้าค่ะ มี่หยางลี่อยู่ด้วยเจ้าค่ะ "
ฮุ่ยหรานเอ่ยตอบออกไป แต่อีกคนกลับอยู่ไม่เป็นสุข เพราะไม่รู้คนที่หญิงสาวเอ่ยถึงนั้นเป็นใครกัน
"ใครคือหยาง
