บทที่18 ตอน หากมีวาสนา คงจะได้พบกันอีก
1364 คำ
บทที่18 ตอน หากมีวาสนา คงจะได้พบกันอีก
"ได้โปรดหยุดรถก่อน ช่วยพวกเราด้วย"
ซุนเซิงเข้าไปขวางรถม้า เขาคิดวัดดวงหากคนขี่รถม้าไม่หยุด เขาจะปล้นชิงรถเสีย โชคดีที่คนในรถสั่งให้สารถีหยุดรถ
"เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงยังอาจมาขวางทาง รู้หรือไม่ว่ารถม้านี้เป็นของผู้ใด"
คนขับรถม้าพูดจาข่มขู่ หากใต้เท้าของเขาไม่บอกให้หยุด เขาคิดจะบดขยี้คนขวางทางให้แหลก
"ข้าชื่อซุนเซิง น้องสาวข้าปวดท้องใกล้คลอด แต่รถม้าของพวกเราตกหลุมจนเพลาล้อรถหัก เดินทางต่อไม่ได้ ขอใต้เท้าโปรดช่วยนางด้วยเถิด"
ซุนเซิงตะโกนเสียงดัง ให้คนในรถได้ยินด้วย
"อาหม่า เจ้าลงไปดูสิว่า เป็นความจริงหรือไม่ หากจริงก็ให้พานางขึ้นรถมา"
ท่านใต้เท้าที่อยู่ในรถม้าไม่ใช่คนไร้คุณธรรม แม้มีฐานะสูงส่งแต่ไม่คิดข่มเหงผู้ด้อยกว่า ครั้งนี้เขาเดินทางมาทำธุระส่วนตัว จึงไม่ได้นำผู้ติดตามมา อาศัยเพียงรถม้ามาเพียงลำพังกับฮูหยิน
"ขอรับใต้เท้า"
อาหม่าลงจากรถตามซุนเซิงไป เมื่อเห็นรถม้าที่ติดหล่มอยู่ ภายในมีหญิงท้องแก่กำลังร้องครวญครางปวดท้องคลอดก็รีบบอกว่า
"เจ้าอุ้มนางตามข้ามา"
อาหม่าวิ่งกลับไปยังรถม้า แล้วรายงานให้ผู้เป็นนายทราบ
"ในรถม้ามีสตรีท้องแก่กำลังปวดท้องคลอดจริงขอรับ ข้าให้เขาอุ้มนางมาแล้ว"
"ท่านพี่ เดี๋ยวข้าปูผ้าให้นางนอนตรงนี้"
ฮูหยินไม่คิดดูดาย นางหยิบผ้าห่มมาปูบนพื้นรถ วางหมอนไว้รอท่า เมื่อซุนเซิงอุ้มหญิงท้องแก่ขึ้นมา ก็มีที่นอนจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว
"วางนางตรงนั้น เดี๋ยวข้าช่วยดูแลเอง"
ซุนเซิงวางร่างของหลิวซืออินลงอย่างเบามือ นางเจ็บจนหน้าซีดไปหมด ทารกในครรภ์ก็เร่งอยากออกมาดูโลก พอวางร่างลงนอนไม่ทันไร นางก็หอบหายใจแรง เบ่งคลอดออกมา
"นางจะคลอดแล้วพวกเจ้าออกไปก่อน"
ฮูหยินเห็นแบบนั้นแล้วก็รีบไล่ผู้ชายลงจากรถ ตัวนางมีประสบการณ์การตั้งครรภ์ ไม่อาจทนเห็นสตรีนางนี้สูญเสียบุตรได้ จึงลงมือช่วยทำคลอดให้
อุ๊แว้ อุ๊แว้ อุ๊แว้!
เสียงร้องของทารกดังขึ้น ฮูหยินรีบเอาผ้ามาห่อตัวให้ นางใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาด แล้ววางเด็กลงก่อนจะรีบไปช่วยเมื่อเห็นว่าคนท้องกำลังเบ่งลูกอีกคน
กรี้ด!
หลิวซืออินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นางออกแรงเบ่งอีกครั้ง ทารกคนที่สองก็คลอดออกมา พร้อมกับส่งเสียงร้อง
อุ๊แว้ อุ๊แว้!
เด็กคนแรกเป็นชายส่วนคนที่สองเป็นเด็กหญิง น่าตาน่ารักน่าชังทั้งคู่ หลิวซืออินเห็นลูกคลอดออกมาก็น้ำตาไหล หัวใจรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่าง นางหอบหายใจแรงก่อนจะหมดสติลงไป
"ท่านพี่ เด็กคลอดแล้วแต่แม่เด็กสลบไป ท่านพี่เรารีบพาพวกเขาไปหาหมอเถอะ"
"อาหม่านำรถออกเร็ว เจ้าก็ขึ้นมาด้วยข้าจะเข้าไปข้างในเอง"
สั่งการเสร็จท่านใต้เท้าก็เข้าไปด้านใน พบว่าฮูหยินของตน กำลังอุ้มเด็กทารกสองคนในอ้อมแขน แม่ของเด็กนอนสลบอยู่
"นางคลอดลูกแฝดชายหญิง หน้าตาน่ารักเหลือเกินเจ้าค่ะท่านพี่"
ฮูหยินก้มลงมองเด็กแฝดในอ้อมแขน ด้วยสายตาเอ็นดู ภาพนั้นเหมือนซ้อนทับภาพในอดีตเมื่อยี่สิบปีก่อน ลูกของพวกเขาสองคนก็เป็นแฝดเช่นกัน
"เจ้านี่นะ เห็นเด็กทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที ไหนดูสิว่าน่ารักขนาดไหน"
ปากตำหนิภรรยา แต่ตัวเองก็เข้าไปช่วยอุ้มเด็กไว้คนหนึ่ง มองดูใบหน้ากลมเล็กแล้วหัวใจพลันอิ่มเอมอย่างประหลาด
"เด็กคนนี้คลอดคนแรกเป็นเด็กผู้ชาย เด็กอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่า"
ฮูหยินบอกลำดับการคลอดให้ฟัง นางใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดให้พวกเขา แล้วห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนเล็ก
"ท่านรู้สึกหรือไม่ ว่าเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายลูกของเรา หรือข้าคิดไปเอง"
"เหลวไหลน่า เด็กทารกล้วนหน้าตาเหมือนกันหมด "
ท่านใต้เท้ามองดูเด็กชายแล้วนิ่วหน้า เมื่อพบว่าเด็กคนนี้มีความคล้ายคลึงกับบุตรชายของตน แต่เมื่อบอกฮูหยินไปแบบนั้น ก็ไม่อยากตอกย้ำความคิดของนาง จึงนิ่งเงียบไม่ปริปาก
จนกระทั่งรถม้าแล่นไปจอดหน้าหอยาเทียนหวง เมืองต้าไห่ ซุนเซิงได้พาหลิวซืออินมาหาหมอให้ตรวจอาการ นางได้รับการรักษาจึงฟื้นคืนสติ
"ซืออินท่านผู้นี้กับฮูหยินช่วยเจ้าไว้"
ซุนเซิงบอกนาง หลิวซืออินขยับจะลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายเอ่ยห้ามไว้ก่อน
"ไม่ต้องลุก เจ้านอนพักเถอะ ลูกๆ ของเจ้าเป็นแฝดชายหญิง แข็งแรงสมบูรณ์ทั้งคู่"
ฮูหยินเป็นคนอัธยาศัยดีไม่ถือตัว นางเอ่ยถึงเด็กแฝดที่นางช่วยทำคลอดอย่างเอ็นดู
"ขอบคุณท่านทั้งสองมาก ข้าหลิวซืออินเป็นหนี้บุญคุณท่าน ไม่ทราบท่านทั้งสองชื่ออะไรเจ้าคะ โปรดบอกชื่อข้าเพื่อรำลึกถึงบุญคุณ"
หลิวซืออินเอ่ยขอบคุณ พลางจดจำใบหน้าผู้มีพระคุณทั้งสองไว้ นางถามชื่อผู้มีพระคุณ
"พวกเราไม่สะดวกจะเปิดเผยฐานะ"
ฮูหยินหันไปสบตากับสามี ก่อนจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ ฐานะของพวกเขาไม่สะดวกจะเปิดเผยให้ใครรู้ในขณะนี้
"ถ้าเช่นนั้น ข้าขอเรียกพวกท่านว่า ผู้มีพระคุณนะเจ้าคะ"
เมื่ออีกฝ่ายไม่สะดวกจะเปิดเผยชื่อ หลิวซืออินจึงไม่กล้าซักถามต่อ ได้เพียงแต่จดจำใบหน้าของทั้งสองไว้ในใจ หากสักวันข้างหน้าได้พบพวกเขาอีก นางจะหาทางทดแทนบุญคุณ
"หมอเอาเด็กไปทำความสะอาด อีกสักครู่คงจะพามาให้ดื่มนม"
ซุนเซิงบอกกับหลิวซืออินไม่ให้เป็นกังวล เด็กคลอดโดยไม่ได้ตัดรกออก จึงต้องจัดการทำความสะอาดอีกครั้ง
"ข้าพาเด็กน้อยมาส่งแล้ว"
หมอตำแยของหอยาเทียนหวง อุ้มเด็กแฝดเข้ามาในห้อง วางลงบนเตียงข้างๆ มารดาของเด็ก หลังจากเช็ดตัวแล้ว พวกเขาก็น่ารักน่าชังกว่าเดิมมาก คนที่อยู่ในห้องพากันเข้ามารุมดูเด็ก
"เจ้าตัวน้อยของเจ้า คนนี้หน้าคล้ายพี่เยี่ย ส่วนคนนี้หน้าคล้ายเจ้า โชคดียิ่งนักท้องเดียวได้ทั้งชายหญิง"
ซุนเซิงมองเด็กน้อยทั้งสองแล้ว นึกเสียดายแทนเยี่ยเหวินจ้าว เขาได้ลูกแฝดชายหญิงแต่กลับไม่ได้อยู่ชื่นชม สวรรค์ไร้เมตตาเสียจริง
"เจ้าตั้งชื่อให้เด็กหรือยัง"
ฮูหยินยังติดใจเด็กแฝด เอานิ้วเขี่ยแก้มเจ้าตัวน้อยทั้งสองอย่างเอ็นดู
"หากท่านผู้มีพระคุณจะเมตตา ได้โปรดตั้งชื่อให้ลูกทั้งสองของข้าได้หรือไม่เจ้าคะ"
หลิวซืออินคิดให้ผู้มีพระคุณตั้งชื่อให้ลูกของนาง วันข้างหน้าพวกเขาจะได้จดจำว่า รอดชีวิตมาได้เพราะผู้ใด
"ท่านพี่ ท่านตั้งเถอะเจ้าคะ ข้าไม่ถนัดเลย"
ฮูหยินหันไปบอกสามี อีกฝ่ายมองดูเด็กแฝดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า
"ผู้ชายให้ชื่อว่าอี้หนิง ผู้หญิงชื่อว่าผิงอัน"
เด็กทั้งสองจึงมีชื่อว่า เยี่ยอี้หนิงและเยี่ยผิงอัน ก่อนจากฮูหยินยังมอบจี้หยกมันแพะให้เด็กแฝดเป็นของขวัญ
"หากมีวาสนา คงจะได้พบกันอีก"
ทั้งสองจากไป ทิ้งไว้เพียงความทรงจำให้ระลึกถึงผู้มีพระคุณ
///
- ผู้เขียน
