EP.4
2933 คำ
"ออกเลยยังไงวันนี้แกก็ต้องออก"
"แต่หนูก็จ่ายไปแล้วไงป้า โอนให้เมื่อคืนนี้!"
"เห็นแต่นั้นมันของสองเดือนก่อนส่วนเดือนนี้แกยังไม่ให้!" ฉันกัดปากตัวเองและเสยผมแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดขณะที่เจ้าของหอกำลังยืนเท้าเอวมองด้วยความโมโหไม่ต่างกัน "ถ้าไม่มีเงินสามพันให้ฉันตอนนี้ก็เก็บข้าวของของแกออกไป!"
"เออออกก็ออก!" ฉันตวาดตอบเสียงดังและจิกตามองเจ้าของหออย่างเหลืออดก่อนจะเดินเข้าไปหาจนเธอขยับชนเข้ากับกำแพงกั้น "คิดว่าหนูไม่รู้เหรอว่าป้าปล่อยห้องหนูให้คนอื่นเช่าต่อ"
"เฮอะ แล้วไงฉันจะปล่อยให้ใครเช่าต่อมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันในเมื่อแกไม่มีเงินก็ขนของออกไป!"
ฉันแสยะยิ้มมุมปากและพยักหน้าหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าห้อง
"อีเด็กจองหองทำเป็นเก่ง มึงก็ไม่ต่างจากพวกขายตัวล่ะวะ"
หมับ!
"มะมึงจะทำอะไร!?"
"แล้วมึงคิดว่าคนขายตัวอย่างกูทำอะไรได้บ้างล่ะ!?"
ฉันถามเสียงเย็นพร้อมกับบีบต้นแขนเจ้าของหอแรงขึ้นจนเธอหน้าเสีย ฉันจ้องตาคนอายุมากกว่าจนเธอหลบสายตาด้วยความหวาดกลัวทั้งที่เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลย
"ถ้ายังอยากปากดีต่อก็รู้จักหุบปากบ้างเถอะสงสารลูกหลานบ้าง"
"นี่มึง กูจะให้ลูกน้องกูไปตีมึง!"
"คิดว่าหนูกลัวเหรอคะป้า?" ฉันเอียงใบหน้าถาม "ถ้าจะส่งคนมาตีก็ตีให้ตายอย่าให้กูได้กลับมาแว้งกัดมึงล่ะ"
"ออกไปจากหอกูเดี๋ยวนี้!"
ปัง!!
"แม่ง.."
ฉันเดินวกไปวนมารอบห้องเล็กๆของตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์...แต่แล้วจะโทรหาใครได้ล่ะวะ? ฉันนั่งลงกับเตียงและมองรอบห้องตัวเองที่ไม่มีอะไรสักอย่างด้วยความคิดหนัก คือมันไม่ได้เสียดายหรอก แต่เพราะไม่รู้จะไปอยู่ไหนแถมอีกสองชั่วโมงต้องไปเรียนอีกไง...นอนก็แทบจะไม่ได้นอนพอตื่นมายังต้องมาเจอเรื่องปวดประสาทแต่เช้าอีก
"ฮัลโหลเจ๊"
(อะไร?)
"หนูขอเอาของไปฝากที่ร้านเจ๊หน่อยได้ไหม แค่สามชั่วโมงเดี๋ยวไปเอา"
(เขาไล่ออกจากหอ?)
"ค่ะ ได้ไหมคะ?"
(อืมๆเดี๋ยวบอกพวกที่ร้านไว้ให้อย่าเอาไปวางเกะกะทางเดินล่ะ)
"ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ"
ฉันวางสายจากเจ๊ดาวคนที่เคยให้งานฉันก่อนจะมองรอบๆห้องอีกครั้ง ฉันถอนหายใจเสียงดังก่อนจะรีบเก็บพวกเสื้อผ้าตัวเองใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ ซึ่งมันดีที่ฉันไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าและรองเท้าฉันจึงไม่ต้องขนเยอะ ฉันเดินแบกกระเป๋าลงจากหอด้วยชุดนักศึกษาเพราะต้องไปเรียนต่อ
"คุณเบลล์ครับ"
ฉันหันตามเสียงเรียกอย่างงงๆก่อนคนตัวสูงที่ใส่ชุดสูทจะเดินเข้ามา เขาก้มหัวให้ฉันนิดๆในขณะที่ฉันกำลังขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย เขาเป็นใครทำไมรู้จักฉันล่ะ?
"มีอะไรกับหนูเหรอคะ?"
"คุณยักษ์ให้มารับครับ"
"รับไปไหน?" ฉันถามกลับเพราะไม่เข้าใจและมองไปด้านหลังเขาที่ตอนนี้มีรถจอดอยู่
"ไปบ้านคุณยักษ์ครับ ตอนนี้คุณยักษ์ไปเรียนอยู่เลยไม่ว่างมารับเลยวานผมมารับแทน"
"แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะคะ"
"เพราะคุณเบลล์ไม่มีที่อยู่ คุณยักษ์สั่งมาว่าให้ไปที่บ้านก่อนครับ"
"ไม่ไปค่ะ" ฉันตอบและเดินหน้าต่อแต่เขากลับเดินตามจนฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ฉันหันมองเขาอีกครั้งพร้อมกับเลิกคิ้วมองด้วยแววตานิ่งเรียบ "ถ้ายังตามอยู่จะโทรแจ้งตำรวจนะคะ"
"เอ่อ.."
เขายืนนิ่งเมื่อฉันบอกไปแบบนั้น ฉันส่ายหน้าและเดินออกมาอีกครั้งไม่ได้หันไปมองอีก...นี่แปลว่าพี่ยักษ์ยังไม่ไปไหนไกลจากฉันจริงๆใช่ไหม ต้องให้ฉันหนีไปไกลแค่ไหนกันเขาถึงจะไม่เจอฉันอีก
เวลาต่อมา
"มาอยู่กับกูก่อนไหมล่ะ ถ้าวันสองวันก็พอได้อยู่นะ"
ฉันหันมองจุ๊บแจงทันทีที่เธอพูดจบขณะที่เรากำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันอยู่ ฉันเม้มปากและมองมันอย่างเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกมึงก็อยู่กับต้น"
"จะเป็นไร"
"เป็นดิ ไม่เป็นไรหรอกวันนี้กูน่าจะพอหาที่พักได้อยู่"
"จะไปอยู่แบบเช่ารายวันน่ะนะ?"
"อืม" ฉันตอบกลับขณะที่นิ้วก็ยังกดเลื่อนหาหอพักถูกๆในซอยโลกีย์ต่อ ที่นี่ดูน่าอยู่แฮะเป็นแมนชั่นราคาถูกด้วย "กูน่าจะได้ที่อยู่แล้วแหละ"
"ไหน?" จุ๊บแจงชะโงกหน้ามาดูก่อนจะขมวดคิ้ว "ดูโคตรไม่ปลอดภัย"
"ช่างมัน ถูกก็พอแล้ว"
ฉันตอบยิ้มๆและตั้งใจเรียนต่อ เพราะต้องทำโจทย์ตามอาจารย์สอนถ้าพลาดนี่มีสิทธิ์เอฟได้เลยนะเพราะวิชานี้มีแต่คะแนนจากการสอบล้วนๆ
"เอาไงให้ไปส่งไหม?"
"ไม่ๆ เดี๋ยวขึ้นรถเมล์ไปเองมันคนละทางมึงกลับเถอะ"
"เคๆ ถ้าไงโทรหากูนะเดี๋ยวกูออกไปรับ"
"อืม ขับรถดีๆ"
ฉันโบกมือลาจุ๊บแจงที่ยังมองกันด้วยสายตาที่ยังเต็มไปด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินแยกออกมาทางด้านหน้าของคณะพลางมองรถเตรียมจะข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถเมล์
เอี๊ยด!!
"เฮ้ย!"
ฉันเบิกตากว้างพร้อมขยับออกห่างจากถนนทันทีที่มีรถยนต์คันหรูขับบาดหน้ามาจอดเทียบ ฉันยกมือขึ้นทาบอกตัวเองด้วยความตกใจก่อนคนบนรถจะเปิดประตูลงมาแต่มันทำเอาฉันยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าคนที่เดินลงมาคือพี่ยักษ์
"พี่ยักษ์??"
"ขึ้นรถเลยเบลล์"
"เบลล์บอกแล้วไงว่าเบลล์ไม่ไป"
"ขึ้นรถครับ"
พี่ยักษ์เดินไปเปิดประตูและจ้องกดดันให้ฉันเข้าไปในรถ ฉันมองไปรอบๆซึ่งตอนนี้เริ่มมีคนมองเราด้วยความสนใจมันเลยทำให้ฉันต้องจำใจเดินไปขึ้นรถ และมองคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาเดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับอย่างไม่พอใจนัก ฉันคาดเข็มขัดนิรภัยขณะที่พี่ยักษ์ก็ขับรถออกจากตรงนั้น
"พี่ส่งคนมาตามดูเบลล์เหรอคะ?"
"ถ้าไม่ส่งคนไปดูก็ไม่รู้ว่าเรามีปัญหา แล้วปากไปโดนใครตบมา?" ฉันเงียบและหันหน้าหนี "การเงียบไม่ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนะเบลล์"
"เบลล์เงียบเพราะเบลล์ไม่อยากตอบ" ฉันหันไปตอบเขาและถอนหายใจเสียงดัง "มันเป็นปัญหาของเบลล์อ่ะ เบลล์ไม่อยากให้พี่เข้ามายุ่ง"
"พี่อยากยุ่งเอง" พี่ยักษ์ตอบและเหลือบมองฉัน "บอกทางไปเอากระเป๋าเราด้วย"
"ซอยโลกีย์แหละค่ะขับไปเลย"
พี่ยักษ์พยักหน้าและขับตรงไปซอยโลกีย์ทันทีซึ่งเราไม่ได้พูดอะไรกันตลอดทาง ฉันนั่งกอดอกมองไปข้างทางอย่างเซ็งๆขณะที่ในหัวก็คิดวกวนว่าจะเอายังไงกับชีวิตตอนนี้ดี
"ป้าคะเบลล์ฝากบอกเจ๊ด้วยนะว่าเบลล์มาเอากระเป๋าแล้ว"
"จ้าๆ"
ฉันยกมือไหว้ป้าพนักงานร้านเสริมสวยก่อนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ตัวเองขณะที่ตอนนี้พี่ยักษ์กำลังยืนรออยู่หน้าร้าน
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะเดี๋ยวเบลล์จะไปต่อเอง"
"ใครบอกว่าพี่แค่มาส่งครับ" ฉันเม้มปาก "ไปอยู่กับพี่ดีกว่าเบลล์"
"จะให้เบลล์ปฏิเสธพี่อีกกี่ครั้งพี่ถึงจะเข้าใจอ่ะ?"
"พี่ทำเพราะเป็นห่วงเบลล์ ไม่งั้นก็กลับไปอยู่ที่บ้านอย่างน้อยพี่ก็จะได้สบายใจ"
"เบลล์ไม่กลับบ้าน ทำไมพี่ต้องทำเหมือนเบลล์เป็นเด็กมีปัญหาวะ?"
"ก็เบลล์ทำตัวมีปัญหา ยิ่งพี่เห็นแบบนี้พี่ยังไม่อยากปล่อยผ่าน"
ฉันถอนหายใจก่อนพี่ยักษ์จะแย่งกระเป๋าฉันไปถือทำเอาฉันอ้าปากมองอย่างหงุดหงิด เขาโยนกระเป๋าฉันเข้าไปในรถและหันมามองฉันด้วยสายตาดุๆ แต่แค่นั้นมันก็ทำเอาฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก
"พี่ไม่รู้ว่าเบลล์มีปัญหาอะไรกับแม่แต่ถ้าไม่กลับบ้านก็ไปอยู่บ้านพี่"
"นี่เลื่อนขึ้นจากพี่เป็นพ่อเบลล์แทนแล้วรึไง" ฉันว่าพร้อมกับเดินไปเปิดประตูแต่ก็ไม่ลืมสบตากับเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ "ถ้าเบลล์มีเงินแล้วเบลล์ขอออกจากบ้านพี่เลยนะแล้วห้ามส่งคนมาตามแบบนี้ด้วย"
"ครับ"
"รับปากสิคะจะมาครับๆทำไม"
"โอเค เข้าใจแล้วขึ้นรถเถอะ"
ฉันหรี่ตามองพี่ยักษ์ก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถและมองเขาที่เดินมานั่งข้างๆ พี่ยักษ์สตาร์ทรถและขับออกจากซอยโลกีย์และตรงไปทางที่เขาเรียกมันว่าบ้านของเขา ใช่มันเป็นบ้านจริงๆแหละแต่เป็นบ้านที่ใหญ่กว่าบ้านฉันเยอะทั้งพื้นที่กว้างและตัวบ้านใหญ่ ฉันมองน้ำพุหน้าบ้านเขาก่อนจะยกยิ้มอย่างขำๆ
"มีไว้โชว์เหรอคะ?"
"ถ้าอยากมาว่ายก็ตามใจนะ แต่สระข้างในก็มี"
"โอ้โห รวยจังนะ" ฉันว่ายิ้มๆและเดินลงจากรถโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าตัวเองลงมาด้วย พี่ยักษ์เดินนำเข้ามาในบ้านที่ไม่มีคนเล่นเอาฉันขมวดคิ้วงงๆ "ไม่มีคนมาต้อนรับเหมือนในหนังเลยอ่ะ"
"มีทำไม"
พี่ยักษ์หันกลับมาถามด้วยความสงสัยเล่นเอาฉันหัวเราะขำ ฉันมองพี่ยักษ์อย่างไม่เชื่อสายตาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปถ้าพูดเขาก็รู้สิว่ากำลังโดนฉันประชดอยู่ พี่ยักษ์เดินนำฉันขึ้นไปชั้นสองขณะที่ฉันก็มองไปรอบๆบ้านเรื่อยๆ เป็นบ้านหลังใหญ่สองชั้นซึ่งชั้นบนมีของเก่าเพียบ...เขาชอบสะสมน่ะ ฉันเดินตามมาที่หน้าห้องที่พี่ยักษ์เปิดไว้ก่อนจะเดินเข้ามาภายใน
"อยู่ได้นะ ห้องนี้พี่ไม่ได้ใช้นานแล้วเพิ่งทำความสะอาดไป" ฉันพยักหน้าก่อนจะทิ้งกระเป๋าลงที่พื้นและกระโดดขึ้นนั่งบนเตียง
"ห้องใหญ่กว่าหอรูหนูของเบลล์อีก เนี่ยเอาจริงๆพี่ไม่กลัวเบลล์ขโมยของเก่าพี่ไปขายรึไงเบลล์ยิ่งร้อนเงินอยู่"
ฉันว่ายิ้มๆขณะที่พี่ยักษ์ก็ยิ้มและถอดเนกไทตัวเองออก
"ถ้าเบลล์เป็นโจรจริงๆเบลล์ไม่ขู่พี่หรอก" เขาว่าอย่างสบายใจและมองไปข้างนอกห้อง "ห้องพี่อยู่ด้านในสุดทางเดียวกับเบลล์นี่แหละส่วนห้องทางขวาเป็นห้องทำงานพี่ปกติพี่จะอยู่ในห้องทำงานมากกว่า"
"แล้วปกติมีเตียงไว้ทำอะไรเหรอคะ?" ฉันถามพร้อมยิ้มกริ่มแต่พี่ยักษ์ก็ยังคงนิ่ง
"นอนไง"
"ไม่จริงน่า อยู่คนเดียวแบบนี้..รึไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว?"
"ใช่ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว" ฉันชะงักรอยยิ้มตัวเองทันทีที่คนตรงหน้าตอบมาแบบนั้น พี่ยักษ์ยิ้มขำและมองฉัน "ก็เบลล์มาอยู่ด้วยแล้วไง"
"อะไรของพี่ เบลล์มาอยู่แค่แป๊บๆหรอก"
ฉันว่าพลางลูบต้นคอตัวเองช้าๆท่ามกลางสายตาเอ็นดูจากเขาที่กำลังมองมาอยู่ ให้ตายฉันประหม่าเป็นบ้า
"ตามสบายนะอีกสามสิบนาทีเจอกันที่ห้องอาหารเลยนะพี่จะเลี้ยงต้อนรับ"
"ต้องแต่งตัวสวยไหมอ่ะ?"
"อย่ากวน รีบเก็บของไปเถอะ"
ฉันยิ้มและโบกมือไล่พี่ยักษ์อย่างกวนๆ ซึ่งเขาก็ทำแค่ยิ้มและดึงปิดประตูให้ ฉันที่ยังยกมือค้างค่อยๆลดมือลงและถอนหายใจออกมาเบาๆ ฉันลุกเดินไปที่กระจกระเบียงก่อนจะค่อยๆเปิดมันออกช้าๆ บ้านหลังนี้เขาคงเพิ่งสร้างตอนที่เราไม่ได้เจอกันแน่ๆ
ฉันเดินกลับมาจัดของให้เข้าที่เข้าทางแต่ไม่ได้กะอยู่นานฉันจึงไม่จัดอะไรมาก
แกรก!
"โอ๊ะ!?"
ฉันรีบนั่งยองๆเก็บกรอบรูปที่หล่นตกจากกระเป๋าด้วยความตกใจและกลัวว่ามันจะแตกซึ่งมันดีที่มันไม่แตกแต่กรอบที่ใส่ครอบอยู่มันหลุดทำให้รูปตกลงมา รูปฉันกับพี่ยักษ์แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่รูปที่สมบูรณ์
ฟึ่บ..
ฉันหยิบรูปขึ้นมาและจ้องมองอีกส่วนของรูปที่ถูกพับไว้ไม่ให้เห็นใครอีกคนด้วยแววตานิ่งเรียบ..นิ้วของฉันค่อยๆเกลี่ยให้มันคลี่ออกช้าๆทำให้ภาพนี้สมบูรณ์อีกครั้ง มันเป็นรูปของฉันพี่ยักษ์เมื่อสามสี่ปีก่อนที่ฉันและพี่ยักษ์ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ในรูปเขากอดคอฉันไว้แต่มืออีกข้างเขากำลังจับมือกับผู้หญิงอีกคนที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่ เธอมีใบหน้าที่สวยราวกับดอกไม้และดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอมกว่าฉันมาก เธอยิ้มกว้างมองมาที่กล้อง แต่รอยยิ้มนั้นมันทำเอาฉันรู้สึกผิด..
"ขอโทษนะพี่..ขอโทษที่เบลล์ทำให้เขาต้องมายุ่งวุ่นวายกับเบลล์อีก"
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ฉันมองดวงหน้าสวยหวานด้วยความรู้สึกผิดและมันยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก เพราะฉันดันรักคนรักของพี่สาวตัวเองจนหมดหัวใจ รักทั้งที่รู้ว่ามันผิด รักทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้
รักทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าคนที่อยู่ในใจพี่ยักษ์มีแต่พี่หวานเต็มหัวใจ
เวลาต่อมา
"เพิ่งรู้ว่าพี่ทำอาหารเป็นด้วย"
ฉันถามขณะที่เดินเข้าไปในครัวมองร่างสูงที่กำลังขะมักเขม้นทำอาหารอยู่ พี่ยักษ์ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนสบายๆแต่มันกลับดูดีเมื่ออยู่บนร่างกายเขาจนฉันอดจะยิ้มไม่ได้
"ช่วงนี้พี่กำลังสนใจเรื่องอาหารน่ะครับ" พี่ยักษ์หันมองฉันและยิ้มให้ "พี่กำลังหัดทำอาหาร"
"มันจะกินได้ใช่ไหมคะ?" ฉันถามทันทีพร้อมเดินเข้าไปชะโงกดูอาหารที่เขาทำ ผัดผักแหละอาหารง่ายๆที่ดูน่ากินใช้ได้ "หน้าตาดีนะเนี่ย"
"รสชาติก็ดีครับ"
"เบลล์หมายถึงหน้าพี่อ่ะ"
"เบลล์.." ฉันหัวเราะขณะที่พี่ยักษ์ก็มองฉันอย่างเอือมๆ
"ฮ่าๆ หยอกเขาบอกว่าเวลาทำอาหารอย่างเครียดเพราะมันจะส่งผลถึงรสชาติ"
"เขาคือใครครับ?"
"it me."
ฉันชี้ตัวเองและเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะอาหารมองพี่ยักษ์ที่กำลังยืนขมวดคิ้วอยู่ เขาส่ายหน้าไปมาขณะที่ฉันก็ชันเข่าขึ้นกอด
"ทำไมพี่ถึงต้องอยากช่วยเบลล์ขนาดนี้"
"พี่เป็นห่วงน่ะ" ฉันเกาหัวตัวเองมองพี่ยักษ์พลางถอนหายใจ "พี่ไม่อยากให้เบลล์ลำบาก"
"ชีวิตเบลล์มันก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะคะ"
"มันเป็นแบบนั้นเพราะพี่"
ฉันถอนหายใจและสบตากับพี่ยักษ์ที่เดินถือจานข้าวมาวางตรงหน้า ซึ่งเขาเห็นว่าฉันมองแต่ก็ยังยิ้มจนฉันห้ามตัวเองไม่ให้คว้ามือเขาไว้ไม่ได้
"มันไม่ใช่ความผิดของพี่" ฉันพูดเสียงนิ่งพลางสบสายตากับแววตาที่ดูหมองลงออย่างเห็นได้ชัด "ที่พี่หวานตายไม่ใช่ความผิดของพี่หรือใครทั้งนั้น"
"เบลล์ครับ.."
"พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" พี่ยักษ์เบือนหน้าหนีจนฉันต้องบีบข้อมือเขาเพื่อเรียกสติ "เรื่องมันผ่านมานานขนาดนี้แล้วสิ่งที่พี่ควรจะทำคือลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่ซะ"
"ไม่ได้หรอกเบลล์ ถ้าพี่ทำแบบนั้นมันเท่ากับพี่ไม่ทำตามสัญญา"
"มันก็แค่สัญญา ลืมๆมันไปซะไม่งั้นชีวิตพี่ก็จะผูกกับ.." ฉันเม้มปากและสูดลมหายใจ "ผูกกับพวกเราต่อไปแบบนี้"
"พี่เต็มใจครับ"
"พี่ยักษ์!"
"เบลล์ไม่ต้องเป็นห่วงพี่แล้วปล่อยให้พี่ดูแลเราแบบนี้เถอะ"
พี่ยักษ์ค่อยๆยิ้มและจับมือฉันให้ปล่อยออกจากข้อมือของเขาและเดินกลับไปหยิบน้ำ ท่ามกลางสายตาฉันที่ยังมองตามอย่างไม่เข้าใจ...ทำไมเขาไม่ปล่อยวาง ทำไมเขาต้องจมอยู่กับอดีตที่มันตายไปแล้ว
แต่จะว่าแค่เขาก็ไม่ถูก เพราะฉันเองก็จมลึกเหมือนกัน
"ถ้าเบลล์หาที่อยู่ใหม่ได้เบลล์จะย้ายออกทันที"
ฉันว่าเสียงเรียบไม่ได้มองพี่ยักษ์เพราะฉันไม่สนแล้วว่าเขาจะมองฉันยังไง และถ้าเขายังยืนยันจะทำแบบนี้อยู่สิ่งที่ฉันควรทำคือต้องรีบออกห่างจากเขา..ฉันอยู่ไม่ได้หรอกถ้าอยู่ต่อฉันคงทำเรื่องขี้แพ้เหมือนที่ผ่านมาอีกแน่
- ผู้เขียน
