มิอาจรัก

EP.5

(ยักษ์)

แกรก..

ผมลอบถอนหายใจออกมาในตอนที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวในห้องทำงาน หลังจากที่กินข้าวกับเบลล์เสร็จเธอก็ขอตัวเข้าห้องทันที ผมคลึงขมับตัวเองเบาๆเพราะรู้สึกปวดหัว พอคิดถึงเรื่องในอดีตแล้วมันปวดหัวแบบนี้ตลอดเลย

ครืน..

เสียงของลิ้นชักดังขึ้นเบาๆเมื่อผมค่อยๆดึงมันออกมา ริมฝีปากผมคลี่ยิ้มบางๆพร้อมกับมือที่หยิบกรอบรูปที่ตัวเองไม่กล้าเอามาตั้งที่โต๊ะทำงานขึ้นมาดู มันเป็นรูปของผมและหวาน..แฟนคนแรกของผม เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเป็นผมอย่างทุกวันนี้ ใบหน้าสวยและรอยยิ้มหวานน่าทะนุถนอมมันทำเอาผมห้วนคิดถึงช่วงที่เรารักกัน เรารักกันมาก..และตอนนี้ผมก็ยังรักเธออยู่แม้เธอจะจากไปนานเกือบสามปีแล้วก็ตาม

มันทำใจยากและผมยังไม่รู้สึกว่าจะทำใจได้เลย ยิ่งเห็นเบลล์เป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด ผมไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหวานสัญญาที่ผมรับปากก่อนเธอเสียว่าจะดูแลน้องสาวของเธอ ผมพลาดที่ดันคิดว่าเบลล์จะดูแลตัวเองได้ เพราะสองปีที่ผ่านมามันไม่เป็นแบบนั้นเธอมีปัญหาทั้งกับแม่และเรื่องเงินผมเพิ่งให้คนไปสืบมา และวันที่เราเจอกันเธอก็ไปหาเงินเพื่อเอาไปให้แม่

ผมเป็นต้นเหตุให้น้องเป็นแบบนั้นเพราะถ้าหวานไม่เสียเบลล์ก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้..หวานรักเบลล์มากและผมควรดูแลเธอตามที่ให้สัญญากับหวาน

"ยักษ์ขอโทษนะหวาน..ต่อไปนี้ยักษ์จะดูแลเบลล์เอง หวานไม่ต้องเป็นห่วง"

ผมมองใบหน้าของคนรักตัวเองอีกครั้งก่อนจะเก็บกรอบรูปนั้นไว้ในลิ้นชักตามเดิม เบลล์เป็นคนเข้าถึงยากแต่ผมต้องทำให้เธอยอมรับผม มันอาจจะยากเพราะเบลล์ไม่ใช่หวานเบลล์เป็นเด็กหัวแข็งมาแต่ไหนแต่ไหนแต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากอยู่ เพราะแต่ก่อนถึงเธอจะหัวแข็งแต่เธอก็เชื่อฟังและเป็นเด็กน่ารักอยู่ แต่ตอนนี้เบลล์ดูเข้าถึงยากมากกว่าเดิมและปิดกั้นตัวเองจากผมอย่างเห็นได้ชัด

เธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากผมเลยแม้ผมจะยื่นมือไปช่วยขนาดไหนก็ตาม

(เบลล์)

(ขอโทษนะคะแต่ตอนนี้ห้องเต็มแล้วน่ะค่ะเพิ่งมีคนมาติดต่อไปเมื่อวาน)

"คะ? เมื่อวานเหรอ"

(ใช่ค่ะย้ายเข้าวันนี้เลย)

"อ่อ โอเคค่ะขอบคุณมาก

(ค่ะสวัสดีค่ะ)

ฉันเม้มปากและนอนฟุบหน้าลงกับเตียงเพราะอับจนหนทาง แมนชั่นที่เล็งไปก็ปลิวแล้วตอนนี้เลยกลายเป็นว่าฉันต้องเริ่มจากศูนย์อีกครั้ง...แย่จริงๆ แย่มากๆ ฉันอยากรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่ดูเหมือนฟ้าไม่เข้าใจ

ติ้ง..

เสียงไลน์ดังฉันจึงกดไปดูก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่ ฉันเด้งตัวขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างและเปลี่ยนจากพิมพ์ข้อความตอบเป็นโทรหามันทันที

"มึงกลับมาแล้ว!!?"

(โอ๊ยหูเกือบแตก!) ฉันยิ้มกว้างและเก็บความตื่นเต้นของตัวเองไม่อยู่ (กลับมาแล้วสิถึงโทรหา ที่จริงกะจะโทรหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่แม่ลากไปไหว้ศาลนั้นนี่เพราะกูชนะ!!)

"ไม่ค่อยจะอวดเลยนะคน!"

(ก็ไม่รู้นะ แต่แบบเป็นตัวแทนคนไทยคนเดียวไปแข่งเต้นอ่ะเนาะแบบชนะเชมป์เก่าด้วย)

"โอ๊ย รู้แล้วๆๆเนี่ยกูเฝ้าหน้าจอรอเชียร์มึงด้วยนะไอ้พีท มึงโคตรจะเท่!!"

(ฮ่าๆ นานๆทีมึงชมกูว่ะ) ฉันหัวเราะตามเพราะจริงอย่างที่ไอ้พีทว่า (ว่างมาเจอกันหน่อยไหมคืนนี้)

"คืนนี้.." ฉันว่างไม่มีไปเต้นที่ร้านไหนแต่..ฉันไม่ได้อยู่ที่พักคนเดียวเหมือนเคยน่ะสิ

(มาเหอะอยากเจอเดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า ไม่ต้องจ่ายพอดีกูรวย)

"เหล้าฟรีนี่หว่า งั้นกูแต่งตัวแป๊บ"

(เร็วมากแม่)

"นานๆทีป่ะ อยากเจอกูไม่ใช่ไง?"

(ฮ่าๆ เออๆเดี๋ยวกูไปรับหอเดิมนะ)

"ไม่ต้องๆเจอกันที่ร้านเลยส่งโลมาเลย"

(เอางั้นเหรอ?)

"อืม เสียเวลามึงวนรถ"

(อ่า โอเคๆสามทุ่มนะอย่าเลท)

"จ้าๆ"

ฉันกดวางสายและยิ้มไม่หุบ ไอ้พีทเป็นเพื่อนรักฉันตั้งแต่มัธยมแล้ว มันเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจและกล้าเรียกเต็มปากว่ามันคือคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด มันอยู่กับฉันทุกช่วงชีวิตและฉันก็อยู่กับมันทุกช่วงชีวิตเหมือนกัน นั่นแหละเราเลยรักกันมากฉันรอมันกลับจากต่างประเทศตั้งนาน

"เชี้ย! ทุ่มห้าสอบเหรอเนี่ย!"

ไม่ได้ล่ะ ฉันรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที ถึงจะยังไม่จัดอะไรก็ไม่เป็นไรรีบอาบน้ำแต่งตัวไปหาไอ้พีทก่อนสำคัญสุด เพราะฉันคิดถึงมันจริงๆมีหลายเรื่องที่จะพูดกับมันด้วย

แกรก..

ฉันค่อยๆปิดประตูห้องตัวเองและเหลือบมองประตูห้องทั้งสองของพี่ยักษ์ก่อนจะรีบเดินลงจากบันไดเพราะทุกอย่างมันเงียบ เขาน่าจะยังไม่นอนแต่ก็คงไม่ลงมาเจอฉันหรอก..แต่ว่าถ้าฉันออกไปแล้วใครจะล็อกประตูบ้านล่ะ? ฉันหยุดเดินอยู่กลางชั้นบันไดก่อนจะหันกลับมองด้านบนอีกครั้ง

"ค่อยแชทบอกละกัน"

"แชทบอกอะไรครับ?"

ฉันหันตามเสียงทุ้มทันทีก่อนจะเบิกตามองพี่ยักษ์ที่ยืนอยู่ข้างล่าง เขาคงอาบน้ำแล้วเพราะผมที่ไม่ได้เช็ตและชุดนอนขายาวสีน้ำเงินเข้ม ฉันกระแอมไอก่อนจะยิ้มหวานทันที

"แชทบอกพี่ไงว่าหนูจะออกไปซื้อของสักแป๊บ"

"เหรอครับ แต่แต่งตัวดูไม่ใช่แค่ไปซื้อของสักแป๊บนะ"

ฉันยิ้มแห้งพร้อมกระชับเสื้อโค้ตตัวใหญ่ที่ใส่คลุมชุดเที่ยวของฉันแต่มันไม่น่าจะทัน เขาคงเห็นชุดเดรสสีดำรัดติ้วของฉันแล้วแหละ

"แฮะๆ พอดีมีนัดน่ะค่ะเดี๋ยวกลับนะคะ"

"นัดอะไรครับ?"

"ธุระส่วนตัวค่ะ"

พี่ยักษ์ขมวดคิ้วพร้อมกับเดินขึ้นบันไดมาพร้อมมือที่ถือขวดน้ำอยู่ ลงมาเอาน้ำนี่เอง..รวยขนาดนี้ทำไมไม่ซื้อตู้เย็นเอาไว้ข้างบนด้วยนะไม่เข้าใจ

"อย่าไปเลยเบลล์มันดึกแล้วพี่เป็นห่วง"

"ไม่ต้องห่วงค่ะเบลล์ไปกับเพื่อน"

"เพื่อนที่ไหนครับ?"

"เบลล์ต้องบอกพี่ทุกเรื่องเลยเหรอ?" พี่ยักษ์เลิกคิ้วก่อนจะยิ้มบางๆ

"ขอโทษครับที่ละลาบละล้วง" ฉันเบนสายตาหนีสายตาที่กำลังมองมาอย่างรู้สึกผิด เขาเงียบไปเกือบนาทีก่อนจะพยักหน้า "กลับไม่เกินเที่ยงคืนนะครับ"

"คะ?"

"กลับบ้านน่ะครับอย่าเกินเที่ยงคืน"

"เอ่อ ประตูมันล็อกอัตโนมัติเหรอคะ?"

"เปล่าครับ พี่แค่อยากให้เบลล์กลับเร็วๆ" ฉันขมวดคิ้วงง "อ่อ รอพี่แป๊บ"

พี่ยักษ์ว่าและเดินขึ้นไปข้างบนไม่นานก็เดินกลับลงมาพร้อมยัดกุญแจรถใส่มือฉันเล่นเอาฉันยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกขึ้นไปอีก

"รถคันนี้อยู่ทางฝั่งขวาของโรงจอดรถนะครับคันสีขาว"

"พี่จะให้หนูขับไป?"

"ครับ รึจะให้พี่ไปส่ง?"

"บ้าเหรอพี่ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้เอาคืนไปๆ" ฉันพยายามจะยื่นคืนแต่พี่ยักษ์กลับจับแขนฉันและยิ้มให้ "พี่ยักษ์ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะ"

"เอาไปเถอะเพื่อความสบายใจของพี่"

"เบลล์ว่าพี่จะไม่สบายใจมากกว่าเดิมน่ะสิถ้าเบลล์เมา.."

"ก็อย่าเมาสิครับ"

พี่ยักษ์ตอบและยิ้มให้ทำเอาฉันชะงัก...นี่กะจะให้ฉันเกรงใจไม่กินเมาเพราะเอารถเขาไปเนี่ยนะ ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาและเริ่มเข้าใจที่พี่หวานชอบพูดแล้วว่าพี่ยักษ์น่ะเป็นคนแผนสูง

แต่ฉันไม่ใช่พี่หวานที่จะยอมอ่อนข้อให้เขานะ ฉันยกยิ้มและกำกุญแจไว้

"โอเคๆ เบลล์จะรับไว้แล้วกัน"

"ดีครับ"

ฉันยกมือโบกไปมาและหันหลังเดินลงบันไดทันทีไม่ได้คุยอะไรกับเขาต่อ พี่ยักษ์เดินตามลงมาปิดประตูแต่ก็ไม่ยอมปิดเพราะคงรอดูฉันอยู่ว่าจะเอารถไปจริงๆไหม ฉันชูกุญแจขึ้นและกดปลดล็อกทำให้ไฟสีส้มสว่างวาบที่หน้ารถคันสีขาวฉันขยับมันไปมาและยิ้มให้พี่ยักษ์และเดินขึ้นมานั่งบนรถ

"ไม่ต้องห่วงนะพี่ยักษ์เบลล์จะดูแลรถอย่างดีเลยล่ะ"

เวลาต่อมา

"เบลล์!!"

"อย่าเสียงดังสิวะไอ้นี่!" ฉันดุไอ้พีททันทีที่เดินเข้ามาในคลับและได้เจอกับไอ้พีทเพื่อนรัก มันดึงฉันเข้าไปกอดทันทีจนฉันหลุดยิ้มและกอดมันคืน "เมาแล้วรึไง?"

"ไม่เมาเว้ย กูแค่คิดถึงมึง"

ไอ้พีทว่าและผละตัวออกมาสบตากับฉัน ฉันยิ้มและตีไหล่มันเบาๆ

"กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันแหละ" ไอ้พีทยิ้มกว้างและยื่นแก้วเหล้าให้ฉันถือ

"นี่เพื่อนกูเบลล์ส่วนพวกมึงจำได้นะ"

"จำได้ดิวะเพื่อนมึงก็มีเบลล์นี่แหละสวยแซ่บสุดแล้ว!" ฉันขมวดคิ้วมองเพื่อนไอ้พีทก่อนจะยิ้มให้เพราะเขายื่นแก้วมาชน "จำผมได้ไหมเบลล์เราเจอกันครั้งก่อนที่ร้านเนื้อย่างก่อนไอ้พีทไปแข่ง"

"อ่อ จำได้เพื่อนพีทมีคนเดียวป่ะที่กินเยอะจนเจ้าของร้านไล่อ่ะ"

"โหย รักแรกกูทำไมพูดงี้วะ"

"เป็นกูด่าให้แล้วมั้ง"

ฉันเหลือบมองเพื่อนทอมอีกคนของไอ้พีทซึ่งเธอคนนี้ฉันเจอบ่อยเพื่อนสนิทอีกคนของพีทมัน เธอเป็นทอมหล่อเลยล่ะแต่เป็นผู้หญิงฉันก็คิดว่าต้องสวยนะ นิดหน่อยยื่นแก้วมาชนกับฉันและยิ้มให้บางๆ

"ตอนเบลล์เดินมาเรามองเห็นเบลล์ตั้งแต่หน้าคลับอ่ะ"

"หยุดๆๆ พอๆอย่าจีบเพื่อนกูมันไม่เอาพวกมึงหรอก"

ฉันหัวเราะขำและมองไอ้พีทที่ขัดคอเพื่อนตัวเอง มันเป็นผู้ชายร่างสูงผิวคล้ำหน้าคมสไตล์ชายไทยมันเข้มและหล่อขึ้นมากจนจำตอนมันร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะถูกต่อยไม่ได้เลย

"เป็นไงมึงหน้าตาดูอมทุกข์นะ" ฉันหันมองไอ้พีททันทีที่มันถามหลังจากเราดื่มกันมาได้สักพัก ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ และยกแก้วเหล้ากรอกปากตัวเองจนหมด "มึงนี่เหล้าไม่เข้าปากพูดไม่ออกรึไง"

"เมื่อหลายวันก่อนกูไปเป็นเด็กนั่งดริ้งมา"

"ไงนะ อะไรของมึงเนี้ยเบลล์ไหนว่า.."

"ฟังกูก่อน" ฉันยกมือห้ามไอ้พีทที่กำลังจะด่า "แม่กูร้อนเงินและกูก็ร้อนเงินเพราะต้องจ่ายค่าหอนั่นแหละไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือกูเจอพี่ยักษ์อีกครั้ง"

"ไงนะพี่ยักษ์แฟนเก่า...กูจะเรียกยังไงดีเขาไม่ได้เลิกกัน" ฉันยกมือโบกไปมาให้มันเลิกคิด

"เราเจอกันจะๆเลย"

"แล้วไงพี่แกยังเหมือนเดิมไหม"

"เออดิ ยังเป็นคนดีเหมือนเดิมยังรู้สึกผิดเหมือนเดิมกูหงุดหงิดแม่ง" ฉันว่าและขยับชงเหล้าเองเพราะไอ้พีทมันช้า "ทำไมต้องมาเจอกันตอนที่ชีวิตกูตกต่ำแบบนี้วะ"

ฉันยกดื่มอีกครั้งจนไอ้พีทต้องยั้งไว้

"เจอแล้วยังไงมึงก็ไม่ต้องไปเจออีกดิ"

"กูก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นแต่เมื่อคืนก่อนพี่ยักษ์ไปหากูที่ร้าน ไปดูกูเต้นรูดเสาด้วย"

"เชี้ย เอาจริง?"

"เออ เขาแม่งทำให้กูยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกทำไมต้องมาเจอแต่ด้านแย่ๆของกูวะ?"

"มันแย่ตรงไหน มันเป็นการแสดงมึงเต้นมึงได้เงินมึงไม่ได้ไปยุ่งยากเงินใครหนิ" ฉันหัวเราะเยาะตัวเองและสบตาไอ้พีท

"มีแต่มึงแหละที่คิดงั้น"

"มึงอย่ามาทำสายตาขี้แพ้ดิวะ" ฉันเม้มปากและยกแก้วกระดกดื่มอีกครั้ง "มึงแม่งจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะเฮ้ย"

"ตอนนี้กูอยู่กับเขา"

"ห๊ะ!??" ไอ้พีทว่าเสียงดังจนเพื่อนมันมองแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร "มึงอยู่กับพี่ยักษ์!?"

"เออ วันนี้กูโดนไล่ออกจากหอเขารู้และมารับกู"

"อะไรของเขาวะ"

"เขารู้สึกผิดไง" ฉันตอบไอ้พีท "ดูก็รู้ว่าแม่งโทษตัวเองและอยากไถ่โทษโดยการรับผิดชอบกูงี้"

"อย่าบอกว่าเขาจะกลับมาดูแลมึงเหมือนเมื่อก่อนอีก"

"มึงยังเดาถูกเหมือนเดิม" ไอ้พีทถอนหายใจเสียงดังและมองมาที่ฉันด้วยความหงุดหงิด

"ไม่ต้องไปอยู่กับเขาหรอก มึงออกมาอยู่กับกูก็ได้เดี๋ยวก็คุยกับแม่เอง"

"เดี๋ยวแม่มึงก็ได้ด่ามึงอีก" ฉันส่ายหน้าไปมา "เดี๋ยวกูก็ออกแล้วถ้ามีที่อยู่ใหม่"

"มึงมีเงินหรอวะ?"

"ปัญหาใหญ่ของกูเลยล่ะ" ฉันหัวเราะเบาๆและเปลี่ยนจากดื่มแบบผสมมาเป็นยกแบบเพรียวๆ ซึ่งมันโคตรขมแต่มันก็ทำให้ผ่อนคลายไปได้เยอะ "ชีวิตกูแม่งวนเวียนแต่กับเรื่องเงิน ปวดหัวว่ะ"

"กูให้มึงยืมได้นะ"

"ไม่เอาหรอก กูรบกวนมึงมาเยอะแล้วพีท"

"แต่กูเป็นเพื่อนมึงนะเบลล์" ฉันยิ้มและลูบไหล่มันเบาๆ

"เพราะเป็นเพื่อนไงกูยิ่งต้องเกรงใจ กูไม่อยากนิสัยเสียไปมากกว่านี้แล้ว" ฉันว่าพร้อมเหยียดยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง "แต่แม่ง..พี่ยักษ์ยังเหมือนเดิมจริงๆ"

"ยังรักพี่หวานเหมือนเดิม" ฉันพยักหน้าพร้อมความรู้สึกเจ็บแปลบภายในใจ "แล้วจะต่างอะไรจากมึง มึงก็ยังรักพี่ยักษ์เหมือนเดิมหนิ"

ฉันสบตากับไอ้พีทและยิ้มออกมาอย่างคนโง่ ขนาดมันยังรู้แล้วฉันจะยังโกหกอะไรตัวเองได้อีกล่ะ ฉันหลับตาลงเพราะรู้สึกว่าขอบตาตัวเองมันกำลังร้อนแผ่ว..ไอ้พีทคล้องคอฉันไว้และดึงให้ฉันลงไปซบลงกับลาดไหล่มันช้าๆ

"อย่าร้องมันไม่สมกับเป็นมึงนะเบลล์"

"อือ..กูจะไม่ร้อง"

ไม่ร้องสิ..มากกว่านี้ฉันก็ยังผ่านมาแล้วฉันจะมาล้มกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ฉันขยับหัวตัวเองที่ซบบนลาดไหล่ไอ้พีทดีๆ เพราะการอยู่แบบนี้มันทำให้รู้สึกดีขึ้นอย่างน้อยก็มีมันที่ค่อยรับฟังฉันเพราะถ้าไม่มีมันฉันคงแย่มาหลายครั้งแล้วล่ะ

"ขอบคุณมึงนะที่อยู่ข้างๆกู"

"คนขี้แพ้อย่างมึงก็ต้องอยู่กับคนขี้แพ้อย่างกูเนี่ยแหละเหมาะสมล่ะ"

"ฮึ มึงไม่ใช่คนขี้แพ้หรอกมีแค่กูนี่แหละขี้แพ้"

ฉันว่าพลางยิ้มบางๆ และด้วยเพลงที่ดังและเสียงกรี๊ดจากคนที่กำลังเต้นอีกทั้งฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ฉันไม่ได้ยินสิ่งที่ไอ้พีทพูดต่อ..

"ใครจะรู้..กูอาจขี้แพ้กว่ามึงก็ได้"