เวลาต่อมา
"น้องเบลล์ดูเหนื่อยๆนะลูก จะเดินที่ทุ่งไหวไหมมันกว้างนะ"
ผมอมยิ้มเมื่อคุณยายทักตอนเราลงมาจากห้องพร้อมกัน เบลล์หัวเราะแห้งขณะมือเธอก็เกาะอยู่ที่แขนผม ขณะที่กำลังผมเบนสายตามองทางอื่นทำเป็นไม่รู้เรื่องทันทีเมื่อยายมองมา
"น้องไม่ไหวก็พากลับไปนอนเถอะยักษ์เดี๋ยวป่วยเอา"
"เบลล์ไหวค่ะคุณยาย แค่นั่งๆนอนๆนานไปหน่อยฮะๆ"
เบลล์ตอบและหยิกเอวจนผมสะดุ้ง ผมจึงหันมองยายและยิ้มกว้าง"จริงครับเบลล์กำลังบวมน้ำน่ะ"
พรึ่บ!
เบลล์หันมาถลึงตามองทันทีทำเอาผมหลุดยิ้ม
"บวมน้ำชายายนั่นแหละ ให้น้องกินเยอะไม่ได้นะครับน้องยิ่งไม่มีลิมิตในการกินอยู่" ผมแถอีกครั้งก่อนจะสบตากับยายเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง "น้องไหวจริงๆครับ ถ้าไม่ไหวแต่แรกยักษ์ไม่พาลงมาหรอก"
"อืม ยังไงถ้าเหนื่อยก็โทรมาบอกล่ะยายจะให้คนไปรับ"
"ครับเดินไปไม่ไกลหรอกน่า"
ผมว่าก่อนจะเดินเข้ามาในทุ่งใหญ่พร้อมกับเบลล์ที่เดินจับมือเคียงข้างกันมา เบลล
