“แล้วเจอกันนะคะ”
จิดาภาเอ่ยล่ำลาเจ้าพ่อหนุ่ม ก่อนจะกดตัดสาย แล้วนั่งอมยิ้มจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นราวกับเป็นใบหน้าหล่อเหลาของเขา คนที่เธอเฝ้าคิดถึงตลอดช่วงหลายวันที่ผ่านมา
วันนี้เธองดเจอชายหนุ่มชั่วคราว เพราะเขามีงานต้องสะสางและไม่สะดวกให้เธอไปด้วย ส่วนเธอก็อยากอยู่บ้านรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสาวขายบริการส่งให้พี่ชาย เพื่อใช้ในการถ่ายทำภาพยนตร์ งานจะได้เดินหน้าตามที่เชษฐาต้องการ
ถึงอย่างนั้นฌอห์นก็ยังไม่วายโทร. มาหา เขาขอนัดดินเนอร์กับเธอค่ำนี้ พร้อมกำชับว่าระหว่างนี้ให้เธอกินข้าวกินปลาและดูแลตัวเองให้ดี ทำเหมือนเธอเป็นเด็กอายุสามขวบที่ผู้ปกครองเช่นเขาต้องคอยเป็นห่วงก็ไม่ปาน
แต่ก็นะ...เธอเองก็เต็มใจที่จะมีผู้ปกครองที่ชื่อฌอห์นเสียด้วย
หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อาการของเธอตอนนี้ทำให้อดคิดถึงเรื่องหนึ่งไม่ได้ เขาว่าคนเราจะยิ้มเมื่อมี ‘ความสุข’ แสดงว่าเธอคงสุขสุดๆ ถึงได้หน้าบานเป็นจานดาวเทียม
