"เครื่องบิน เครื่องบิน เครื่องบิน" เสียงสดใสของเด็กชายภาริชวัยห้าขวบดังขึ้นด้วยท่าทางดีใจ เด็กชายที่มีผมหน้าม้าเต่อกำลังสาวเท้าเดินเข้าไปหาไพรเวทเจ็ทลำใหญ่ที่จอดสนิทอยู่ที่ลานจอดเครื่องบินของสนามบินใหญ่
"เสียงใสเชียวนะไอ้ตัวแสบ" เฮียภูวินทร์ที่กำลังจูงมือลูกชายตัวเองอยู่ทางด้านขวาเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายตัวเอง
"ไปญี่ปุ่น! ไปญี่ปุ่น! ภาริชชอบญี่ปุ่น…ดีใจมากที่จะได้ไปญี่ปุ่น คิกคิก"
"หึ เพิ่งจะไปครั้งแรกบอกว่าชอบแล้วเหรอฮะไอ้ตัวแสบ" เฮียภูวินทร์ยิ้มขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามลูกชายตัวเองต่อ ซึ่งลินดาที่จับมือลูกชายตัวเองทางด้านซ้ายก็ยิ้มและคอยฟังบทสนทนาของพ่อลูกเงียบ ๆ
"ก็ไม่เคยครับ แต่เพื่อนภาริชบอกว่าสาวญี่ปุ่นน่ารักมากกก ภาริชก็เลยมั่นใจว่าต้องชอบแน่ ๆ คิกคิก" เสียงหัวเราะของลูกชายดังขึ้นคิกคักชอบใจ ผิดกลับผู้เป็นพ่อที่ได้ยินคำพูดคำจาของลูกชายตัวเองถึงกับเลิกตาขึ้นอย่างเหลือจะเชื่อ
