หน้าตาอาหารที่ถูกเปิดมา มันทำให้แสนดียิ้มแห้งเบา ๆ แถมพอพระรามชิม เขายังทำหน้าปูนเลี่ยนพิลึก จนเธอนึกกลัวเขาจะบ่น แต่ปรากฏว่า ชายหนุ่มกลับกินมันจนหมด โดยที่เธอเองยังนึกว่าเขากินมันเข้าไปได้ยังไง เพราะจากที่หญิงสาวลองชิมมันไม่มีความอร่อยเลยสักนิด
"คุณ ฉันจะหัดทำอะไรที่มันอร่อยกว่านี้ มาให้คุณกินนะ"
"ไม่ต้องหรอก ลำบากเปล่า ๆ" จะว่ายังไงดี เขาเป้นคนกินง่ายอยู่ง่าย ถึงอยู่กับลูกน้องในไร่ได้ แต่แค่ไม่อยากให้เธอต้องลำบากลุกขึ้ยมาทำกับข้าวแล้วต้องลำบากพามาให้เขา อีกอย่างเขาไม่อยากให้เธอเที่ยวแต่งตัวมาโชว์เสือโชว์ตะเข้แถวนี้ แค่นี้พวกมันก็มองจนคอจะเคล็ดแล้ว
"ให้หนูทำเถอะ หนูเบื่อที่ต้องอยู่บ้านเฉย ๆ หรือคุณมีงานอะไรให้หนูช่วยทำไม หนูทำได้นะ"แสนดีอาสาอย่างใจดี รวมทั้งดวงตาที่มันเปล่งประกายอย่างกระตือรือร้น
"เดี๋ยวค่อยดูให้ เธอเรียนจบอะไรมาล่ะ" เขาถามอย่างบอกปัดไปที แต่นั่นก็ทำให้คนตัวเล็กยิ้ม
