"ใจเย็นลงได้รึยัง" พระรามถามคนที่อยู่ในอ้อมแขนตอนนี้ คนตัวเล็กพยักหน้ารับเบาๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มหันไปดูรอบห้อง ก็ต้องถอนหายใจยาว ๆ
"เธอขึ้นไปนั่งรอบนเตียงก่อน ฉันเก็บกวาดห้อง เดี๋ยวเศษกระเบื้องโคมไฟ มันจะบาดเธอ"
เขาอุ้มแสนดีขึ้นไปวางบนเตียง ขณะที่นั่งมองเขาเก็บกวาดห้อง คนตัวเล็กก็แอบรู้สึกผิดในใจ แต่นึกอีกที ก็สมควรแล้วล่ะ ในเมื่ออยากจะไม่รับโทรศัพท์เธอทำไม เธอไม่ได้ไม่ฟังอะไรเหมือนเขาสักหน่อย แต่เขานั่นแหละที่ไม่ยอมหาทางอธิบายให้เธอฟังให้รู้เรื่องเอง
"พ่อเลี้ยง หนูถามจริงนะ พ่อเลี้ยงแอบเอายาคุมหนูไปทิ้งจริงๆ เหรอ" แสนดีถามอย่างคาดคั้น เพราะทำไมยาคุมที่เธอกินมันก็เหมือนเดิมทุกวันจนไม่เห็นถึงความแตกต่าง
"จริง แก่แล้ว คงถึงเวลาที่ต้องมีลูกสักที"
"ที่อยากมี เพราะตัวเองแก่หรอกเหรอ?" เธอย่นจมูกแย้งอย่างน่ารัก
"ส่วนหนึ่ง ที่สำคัญ เพราะเจอแม่ของลูกแล้วมั่ง"เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจอะไร ก้มลงกวาด
