"ร้องไห้ทำไม หืม" เสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มอ่อนลงเล็กน้อย เมื่อเห็นน้ำตาของแสนดี แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูดกับเขา เธอพยายามจะสะบัดตัวหนี และไปคว้ากระเป๋าของเธอเพื่อจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้สักที
นั่นทำให้พระรามโมโหเพิ่มมากขึ้น คราวนี้เขาเตะกระเป๋าเธอไปไกลกว่าเดิมมาก แสนดีตวัดตามองเขาอย่างเกรี้ยวกราด มีสิทธิ์อะไรมาทำกับข้าวของเธอแบบนี้
"คิดว่าไอ้การที่ทำตัวเป็นเด็ก มีอะไรไม่ยอมพูดยอมจาแบบนี้ มันดีแล้วใช่มั้ย จะดื้อไปถึงไหนห๊ะ! หนูดี" ต่อให้เขาจะฮึมฮัมกับเธอแค่ไหน แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น เธอกัดปากแน่นจนห้อเลือด ยอมเจ็บแบบนี้ดีกว่า กับการที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนใจร้ายแบบเขา
"ได้ ฉันว่าฉันมีวิธีที่จะเปิดปากเธอได้ไม่ยากนะ" พูดจบ พระรามก็ช้อนแสนดีขึ้น ก่อนที่จะอุ้มเธอไปวางบนเตียงด้วยความที่ทนุถนอมเท่าไหร่นัก นั่นทำให้คนตัวดีนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ดวงตาทั้งสองก็ต้องเบิกโพลงอย่
