"อื้อ!" เสียงครางน้อยๆ บ่งบอกถึงความรำคาญ ร่างสูงที่นั่งลูบหัวคนที่นอนหลับสนิท เลยจำเป็นต้องเบามือลงกว่าเดิม พระรามที่ตอนนี้เกือบตีสี่แล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้นอน ไม่ได้นอน เพราะมัวแต่นั่งมองสามคนแม่ลูก เอาแต่เฝ้าดู เพราะกลัวเหลือเกินว่า เช้ามา แสนดีต้องรีบพาลูกกลับแน่ๆ เลยตัดสินใจ นั่งเฝ้ามันอยู่อย่างนี้แหละจนเช้า
การที่เธอล็อกประตู ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด อย่าลืมว่าที่นี้คือบ้านเขา หลังจากที่มั่นใจว่าแสนดีหลับสนิทแล้ว เลยตัดสินใจเดินเข้ามา กลัวแหละว่าเธอจะโกรธถ้าเธอรู้ แต่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่จริงๆ
ทั้งๆที่ตรงหน้าคือครอบครัวของเขาแท้ๆ นั่นเมีย นี้ก็ลูก แต่ทำไมรู้สึกว่า มันไกลเกินไขว่คว้า น้ำตาร้อนๆพาลจะไหลออกจากกระบอกตาคู่คม ยอมรับว่าอ่อนแอ แต่อาการแบบนี้มันมีมาตลอดตั้งแต่เธอจากไป...
"อ้าว นั่นจะกลับกันแล้วเหรอลูก วันนี้วันเสาร์ เด็กๆ ไม่ได้ไปโรงเรียนจะรีบกลับไปไหน" พระลักษณ์ตื่นมา เห
