"คุณราม คุณเอาลูกมาส่งกลับฉันเดี๋ยวนี้ ไหนบอกว่าสองทุ่มจะพามาส่ง" แสนดีส่งเสียงเกรี้ยดกราดไปในโทรศัพท์ พระรามที่กำลังโดนอาละวาด ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ที่ใบหน้า เขาอารมณ์ดี กับความรู้สึกโกรธของเธอ มันก็ดีกว่าความสุภาพ เย้นชา แล้วก็ห่างเหินละว้า
"ลูกหลับแล้ว เด็กๆเล่นน้ำจนเหนื่อยไม่สงสารลูกรึไง ถ้าปลุกตอนที่พวกเขากำลังหลับฝันดี" ปลายสายเหมือนจะเจือด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ นั่นทำให้ แสนดีแทบจะร้องกรี๊ดออกมา เธอจะไม่มีวันปล่อยลูกให้ไปกับคนตะบัดสัตย์กับเขาอีกเป็นอันขาด
"ไม่รู้แหละ ลูกหลับ คุณก็อุ้มมาสิ แล้วให้เขานอนในรถมา แค่แปปเดียว ไม่นานก็ถึง" เธอพยายามที่จะข่มอารมณ์อย่างยิ่ง แม้จะ
ยอมรับว่ายาก เขาบอกว่าจะเอาลูกมาส่ง สองทุ่ม แต่ตอนนี้ สองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว นั่นทำให้เธอทนไม่ไหว ต้องวิ่งแจ้นไปหาเหนือฟ้า กลับได้เพียงคำปลอบที่บอกให้เธอใจเย็นๆ และลองโทรไปคุยกับพ่อเลี้ยงรามดู
"ฉันสงสารลูก ให้เ
