“ฉันก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดีนี่หว่า”
ฌอนพูดหน้าตาย...แต่ในใจคิดเช่นนี้ทุกคำ เขามันก็แค่คนธรรมดามีดีมีเลวปะปนกันไป ถึงจะไม่เข้าขั้นเรียกว่าคนดีได้ แต่เขาก็ไม่ถึงขั้นเรียกว่าเลวได้เช่นกัน ฉะนั้นการทำอะไรตามใจตนเองแต่มันทำให้คนอื่นเดือดร้อนฌอนก็ไม่ลังเลที่จะทำ เพราะเขาเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่ใช่คนพวกนั้นเสียหน่อยที่เขาจะต้องไปใส่ใจ
“เออ...ไอ้ซาตาน แกมันร้ายไม่สมกับหน้าตาจริงๆ แต่เมื่อกี้ก็ขำว่ะ ฉิบหายวายป่วง...ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากแกเลยนะนี่ ภาษาไทยของแกแข็งแรงถึงขั้นนี้แล้วเหรอวะ”
ปรัชญ์ว่าอย่างขำขัน รู้นิสัยคนที่คบกันมาสองสามปีอย่างฌอนดี เพราะอย่างที่เห็น อย่างน้อยฌอนมันก็เป็นคนปากตรงกับใจกับพวกเพื่อนฝูง แต่กับคนอื่นนี่บางครั้งเขาก็เห็นมันสวมหน้ากากจนแทบไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นได้
“แม่ฉันก็เป็นคนไทย ทำไมฉันจะใช้ภาษาไทยไม่ได้วะ” ฌอนถามอย่างหงุดหงิด ไอ้ปรัชญ์นี่นับวันชักจะกวนตีนเขามา
