“เพื่อนน่ะ”
ปรัชญ์บอกเสียงเรียบ ด้วยเขาไม่รู้ว่าสองคนนี้มีกรณีพิพาทกันมาก่อน ที่สำคัญเขาจำรุจรวีจากภาพถ่ายของนิตยสารกอสซิปทูเดย์ไม่ได้
“งั้นรวีขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะคะพี่ปรัชญ์”
หญิงสาวยกมือไหว้ลารุ่นพี่แล้วผละจากมาทันทีโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ห้าม ทำให้ฌอนที่เห็นว่าเพื่อนยืนคุยกับใครและรีบตรงดิ่งมาหาแทบสถบออกมาทันทีที่ คิดว่าหญิงสาวตั้งใจหลบเลี่ยงเขาราวกับนกรู้เหลือเกิน ไอ้ครั้นจะเดินไปตามตอแยเธอเขาก็ถูกไอ้ปรัชญ์รั้งเอาไว้เสียก่อน
“เฮ้ย จะรีบไปไหนวะฌอน”
ปรัชญ์รั้งแขนเพื่อนเอาไว้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะเดินผ่านหน้าเขาไป
ฌอนชะงักฝีเท้า ก้าวถอยหลังสองสามเก้าแล้วมาหยุดตรงหน้าปรัชญ์พอดี แต่สายตากลับจับจ้องแผ่นหลังบางของรุจรวีจนหญิงสาวเดินหายไปกับฝูงชนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งคนมาร่วมงานและนักข่าวในวันนี้
ฌอนซ่อนสีหน้าหงุดหงิดไว้ในใจ โปรยยิ้มมหาเสน่ห์ของตนให้กับผู้คนที่เมียงมองมาก่อ
