ฌอนเดินควงกุญแจรถจากัวร์สีแดงของตนเองด้วยท่าทางอารมณ์ดี ชายหนุ่มผิวปากเป็นเพลงสากลด้วยกริยาราวกับหนุ่มน้อยเพิ่งริรัก ทั้งที่ตนเองก็ผ่านคำว่าหนุ่มน้อยมาตั้งนานแล้ว หากดูเหมือนนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหัวใจเต้นแรงได้ถึงเพียงนี้ แค่เพราะนัดไปเดทกับใครคนหนึ่งแค่นั้น
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่จู่ๆ รุจรวีก็มีอำนาจเหนือความรู้สึกของเขาเช่นนี้
“โอ๊ะ! คุณนักข่าว” ฌอนอุทานน้ำเสียงคล้ายตกใจ หากท่าทางของเขากลับกวนอารมณ์ของหญิงสาวที่อุตส่าห์มาดักรอยิ่งนัก “ทำไมวันนี้มาหาข่าวไกลถึงบ้านผมล่ะครับ”
ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเจียมเนื้อเจียมตัว ถ้าพัชยาตาไม่ฝาดดูเหมือนฌอนจะแกล้งบีบเนื้อบีบตัวราวกับตนเองกลัวเธอนักหนาใส่เสียด้วย
หญิงสาวมองท่าทีของอดีตคนรักด้วยสายตาขุ่นเคืองระคนเจ็บช้ำ แล้วเอ่ยปากเจรจาสงบศึกก่อน “ฌอน แพทมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณแบบจริงๆ จังๆ ขอเวลาแพทแค่ห้านาทีจะได้ไหม?”
สิ้นคำขอของพัชยา ฌอนน
