“คุณดูเข้าทีเลย” กาลิมเอ่ยกับหนูอัญหลังจากเธอมาพบเขาตามเวลานัด กาลิมให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่เหมาะกับการเดินทางบนทะเลทราย
“ใส่สบายจังเลย” กาลิมยิ้มเผยฟันขาว หนูอัญยิ้มตอบในทันที ความสบายใจเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวยามที่เธออยู่ใกล้กับกาลิม
“งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ ท่านพ่อกับท่านแม่รออยู่...” หนูอัญยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก กาลิมแม้จะอายุมากกว่าเธอแต่ด้วยสติปัญญาของหนูอัญทำให้ไม่ยากนักที่หนูอัญจะพูดหว่านล้อมโน้มน้าวจนกาลิมเพิ่มจำนวนผู้เดินทางได้ในที่สุด และที่สำคัญกาลิมไม่รู้เรื่องกำไลที่เธอสวมอยู่ อย่างไรแล้วหนูอัญก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองไม่ยอดถอดมันออกทั้งๆที่การถอดออกน่าจะดีกว่า
อื้ม! หนูอัญขานรับในคอและเดินไปกับขบวนขนาดย่อยที่เข้ามาเพียงเพื่อมาส่งเครื่องเทศวัตถุดิบ เมื่อหนูอัญก้าวออกจากกำแพงถูกกลบหายไปจากสายตาผู้พบเห็นจากคนด้านหลัง รถที่ชอว์นั่งอยู่เบาะหลังค่อยๆเคลื่อนผ่านบริเวณนั้นไปอย่
