“พูดเรื่องจริงที่เราต้องยอมรับให้ได้ว่าเราหมดตัวแล้ว”
“เราพอจะมีบ้านหลังเล็กกว่านี้ที่พออยู่กันได้สี่คนพ่อแม่ลูก สาวใช้ก็คงต้องเลิกจ้าง แต่ยังดีที่เราไม่ต้องไปเช่าเขาอยู่ ยังพอจะมีที่ซุกหัวนอน ลูกเรียนจบแล้วก็คงต้องหางานทำ” ประโยคของบิดาทำให้ดาริการับไม่ได้อย่างรุนแรง แต่สุดท้ายก็ต้องเก็บข้าวของย้ายออกจากบ้าน
สองแม่ลูกเอากระเป๋าแบรนด์เนมออกมาทยอยขาย ของมีค่าอื่น ๆ ก็เอามาขายด้วย การย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองช่างยากจนเสียเหลือเกิน อาจเพราะบ้านหลังเล็กเท่ารูหนู รถยนต์หรู ๆ แพง ๆ ก็ไม่มีให้ขับ ดาริการู้สึกแย่ไม่ต่างจากดรุณีผู้เป็นมารดา
“คุณแม่คะ หนูอาย เอากระเป๋าเสื้อผ้าข้าวของแบรนด์เนมมาขาย ก็ถูกถามว่ากำลังร้อนเงินเหรอ ขายถูกหน่อยก็หาว่าเรารวยไม่จริง เอาของก๊อปมาปล่อยเลยลดเยอะขนาดนี้” ข้อความมากมายที่โดนกระแหนะกระแหนทำให้สองแม่ลูกรับไม่ได้จนต้องไปแอบกอดคอกันร้องไห้
“หนูไม
