ดรัณบอกภรรยาว่าตัวเองอายุมากแล้วเลยจะหันมาทำสวนปลูกต้นไม้ขายเพราะบ้านหลังเล็กที่เคยซื้อเอาไว้หลังนี้มีบริเวณสามารถปลูกต้นไม้และพืชผักสวนครัวได้
ดรุณีจึงช่วยสามีอย่างเต็มที่ ดูแลบ้านช่องและทำอาหาร แม้จะเหนื่อยไปสักหน่อย แต่การได้อยู่ด้วยกันคือความสุขสูงสุดในชีวิต
ดรุณียังรู้สึกอับอายที่ตกอับ เธอหลบหน้าผู้คน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย เธอแต่งตัวธรรมดาไปเดินตลาด ไปช่วยสามีขายต้นไม้ ก็ไม่มีใครจำได้ว่าเธอเคยเป็นคนรวยมาก่อน
เธอรู้สึกว่าได้ใช้ชีวิตอยู่อีกโลกหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยชนชั้นแรงงานและมีน้ำใจให้แก่กัน เธอมีเพื่อนบ้านดี ทำกับข้าวกับปลามาแบ่งปันให้เสมอ ไปตลาดเพื่อเพื่อซื้อของสดเข้าบ้าน แม่ค้าแม่ขายหลายคนก็ใจดีแบ่งปันให้เธอเสมอ จากที่เคยดูถูกคนที่มีฐานะด้อยกว่าเธอกลับรู้สึกว่าคนพวกนี้มีน้ำใจกับเธอมากกว่าเพื่อนคุณหญิงคุณนายที่พอรู้ว่าเธอตกอับก็หัวเราะกันยกใหญ่
“เป็นอะไรล่ะเรา หน้าตาดู
