“แรดเนาะ” ประโยคต่อว่าดังขึ้นทันที หลังจากทั้งสองคนก้าวขาเข้ามาในห้อง ทั้งที่ประตูห้องยังปิดไม่สนิทดีเสียด้วยซ้ำ คนถูกด่าว่าแรดตวัดหางตากลับมามองอย่างเอาเรื่อง
“คุณมันก็ร่านเหมือนกันนั่นแหละ เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้หางนี่สั่นดิกๆ” ยอมกันเสียที่ไหน เมื่ออีกคนว่าร้ายใส่แล้วเหตุใดฟาริสาจะต้องยอมด้วย และแน่นอนการต่อปากต่อคำสาดคำด่ากลับ ย่อมทำให้คนฟังเลือดขึ้นหน้า มือหนากระชากแขนเรียวเต็มแรงจนร่างบางเซถลาเข้ามาหาอกแกร่ง
“ฉันไม่ใช่หมา”
“ก็ไม่ได้พูดนี่ว่าคุณเป็นหมา ปล่อย! ฟาเจ็บนะ” แหวเสียงดัง แกะมือปรานต์ออกจากแขนตัวเอง แต่ยิ่งพยายามแกะยิ่งถูกบีบแรงมากขึ้น
“เจ็บสิดี เธอจะได้รู้ว่าความเจ็บมันเป็นยังไง ต่อไปจะได้ไม่ต้องไปแรดกับผู้ชายคนไหน มีอย่างที่ไหนไปนั่งกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น หัวเราะคิกคัก ยิ้มเรี่ยราด ไม่อายตัวเองบ้างหรือไง ทั้งที่ฉันก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้น คิดจะท้าทายฉันเหรอ” ปรานต์ยังสาดคำ
