ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปแม้หัวใจจะอ่อนแรง ฟาริสาขอมอบประโยคนี้ให้ตัวเอง ช่างเป็นวลีที่น่าขบขันสิ้นดีแต่แปลกที่เธอดันหัวเราะไม่ออก และที่น่าสมเพชมากกว่านั้นคือเมื่อคืนเธอนอนแทบไม่หลับ
ในสมองมีแต่เรื่องของปรานต์เข้ามาก่อกวน คิดนั่นคิดนี่ คิดว่าเขาจะทำอะไรอยู่กับใคร ใช่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นไหม ป่านนี้เขาจะเป็นยังไง จะหลับหรือยังนะ หรือว่าจะนอนไม่หลับเหมือนกันกับเธอ
นอนพลิกซ้ายพลิกขวากลิ้งไปกลิ้งมานาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ก็ดังขึ้น เลยรีบพาตัวเองไปทำธุระส่วนตัวและแต่งกายให้เรียบร้อยเพื่อไปตลาดเช้าเป็นเพื่อนต้อม ซื้อของสดเข้าร้านก๋วยเตี๋ยว และยังอยู่ช่วยต้อมจัดร้านจนตะวันโด่งส่องแสงแดดสีทองลงมากระแทกตาจนต้องหยีตาไว้
“กลับเข้าบ้านไหมเนี่ย หรือว่าจะช่วยงานที่ร้าน” ต้อมเอ่ยถามพลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม พร้อมกับชามเกาเหลาที่มาพร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ
“ต้อมพี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อะไร” ถามกลับทั้งที่มือยังตักเครื
