ปรานต์นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดสนิทไม่มีเสียงเรียกเข้า ไม่มีเสียงแจ้งเตือนข้อความ ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ทั้งที่ตลอดห้าเดือนกับอีกสิบห้าวันที่ผ่านมามักจะมีเสียงเหล่านั้นเข้ามารบกวนชวนรำคาญเสมอไม่มีขาด จนเกิดความผยองพองขนว่าจะรับหรือไม่รับก็ได้ จะเปิดอ่านหรือไม่เปิดอ่านก็ไม่มีผล แต่เมื่อวันนี้ทุกอย่างมันเงียบสงัดดั่งอยู่ในป่าช้าปรานต์กลับรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันขาดหายไป
“มึงจะนั่งมองโทรศัพท์อีกนานไหม” สายตาคมเหลือบมองเพื่อนรักเล็กน้อย ก่อนจะยัดโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกง
“เรื่องของกู” ตอบกลับไปหน้าตายแต่กวนประสาท จนพุฒอดไม่ได้ยันโครมเข้าที่เก้าอี้ไปหนึ่งที
“มึงนี่ชอบใช้กำลังเหมือนยัยฟาไม่มีผิด” พุฒหัวเราะลั่นร้านกับความลืมตัวของเพื่อนรัก จนคนที่เผลอพูดชื่อฟาริสาออกมาแสร้งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เพื่อหลบสายตาล้อเลียนของเพื่อน
“มึงคิดถึงน้องฟาอะดิ กูบอกแล้วไงว่าคนที่อยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน ม
