แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตาปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงนอนให้รู้สึกตัว วาดวงแขนไปตามที่นอนด้านข้างเพื่อหาอะไรบางอย่าง ทว่าสิ่งที่พบคือความว่างเปล่า เปลือกตาที่ปิดสนิทจึงเปิดขึ้นมองเพดาน
สำนึกได้ว่าที่ตรงนี้เจ้าของที่ไม่อยู่แล้ว ร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ มองดูที่เสียบแปรงสีฟันที่มีเพียงแปรงสีฟันของตัวเองเพียงหนึ่งอัน
ใจมันหวิวชอบกล แม้จะไม่ได้มาค้างที่นี่บ่อย ทว่าเมื่อมาครั้งใดก็มักจะคุ้นตากับแปรงสีฟันอีกอันที่หายไป ปรานต์ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองสลัดความรู้สึกโหวงในอกทิ้งไป จัดการอาบน้ำชำระร่างกาย แต่สมองไม่รักดีก็ดันเรียกภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นภายในห้องน้ำให้ไหลกลับเข้ามาตอกย้ำซ้ำเติม
ไม่รู้จะกลั่นแกล้งไปถึงไหน เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าก็ยิ่งเจ็บกระดองหัวใจ เมื่อเสื้อผ้าในตู้มีเพียงของตัวเองเท่านั้น
“ยัยบ้านั่นเป็นแม่มดหรือไงนะ ถึงร่ายมนตร์ใส่เขาแบบนี้ เก่งนักนะ ไปให้ตลอดรอดฝั่งเถอะ”
