หลังจากคุยธุระกับเพียงตาและตามด้วยการเม้าท์มอยประสาผู้หญิงช่างพูดสองคน ก็ถึงเวลาที่ฟาริสาต้องกลับมารังนอนของตัวเองเสียที หญิงสาวแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวต้มยำเจ้าอร่อยเจ้าประจำของเธอก็ว่าได้ติดมือมาด้วยสองถุง ไม่ได้ซื้อมาเผื่อปรานต์แต่อย่างใด เธอซื้อกินเองต่างหาก
แต่เหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นผู้อุปถัมภ์ค้ำชู นั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับดูทีวีเตรียมจะอ้าปากงับศีรษะเธออยู่รอมร่อ
“กลับมาแล้วเหรอคะ” คนถูกถาม ปรายตามองคนกวนประสาทที่กลับบ้านผิดเวลา
“ตลกไหม” ฟาริสาเดินเข้ามานั่งลงข้างกายคนหงุดหงิด วางถุงก๋วยเตี๋ยวและถุงลูกชิ้นลงบนโต๊ะ สวมกอดคนอารมณ์ไม่ดีไว้
แม้เจ้าตัวจะกระฟัดกระเฟียดเหมือนไม่อยากให้เธอกอดก็ตาม แต่เธอถือว่านั่นคือการแสดงเท่านั้น ใจจริงอยากให้เธอกอดจะตายไป
“ก่อนจะมาถูกเนื้อต้องตัวฉัน ไปล้างมือก่อนไหม สกปรก” สกปรกที่ไหนกันเธอสะอาดทั้งตัวและหัวใจ รังเกียจกันดีใช่ไ
