คุณปรานต์ขา...อย่าร้าย

ข้อตกลงของสองเรา 2

ฟาริสากอดกระชับผ้าห่มคลุมกายไว้แน่นเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจบลง ความภาคภูมิใจหนึ่งเดียวที่เธอหวงแหนอยากมอบให้แด่คนรักไม่มีอีกต่อไป แต่จะทำเช่นไรในเมื่อมันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว

ไม่สิ...เธอต้องบอกว่าทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต่างหาก ความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่มาพร้อมกับคำว่าผู้หญิงไร้ค่า มีหน้าที่รองรับความต้องการของผู้ชายแปลกหน้า ที่เพิ่งพบเจอกันวันนี้กำลังเริ่มขึ้นและลากยาวต่อไปอีกหกเดือน แต่คิดไปคิดมาจะดีไหมหากเธอจะยึดเขาเป็นหลักพึ่งในช่วงนี้เสียก่อน เผื่อต้องการให้เขาช่วยเหลืออะไรในภายภาคหน้า

ปรานต์ยืนแต่งตัวไปเงียบๆ มีบ้างที่เหลือบสายตามองคนที่นอนอยู่บนเตียง ทว่ากลับไร้เสียงใดกล่าวออกมา แม้ตัวเองคือผู้ชายคนแรกของเธอ แล้วยังไง ในเมื่อเธอเป็นคนเดินเข้ามาหาเขาเอง และเขาก็ไม่ได้มีอะไรกับเธอฟรีๆ เสียหน่อย

แม้ช่วงเวลาที่รู้ว่าตัวเองคือคนแรกของเธอ หัวใจของเขามันเต้นแรงขึ้นมาเหมือนเกิดความภูมิใจก็ตาม และหลายครั้งที่เสียงหวานหูครวญครางออกมาให้ได้ยิน แม้เขาจะรู้ว่าหญิงสาวพยายามกลั้นมันไว้ก็ตาม แต่แปลกที่เขาอยากได้ยินเธอครางอยู่ใต้ร่าง

หากจะบอกว่าติดใจ ชายหนุ่มคิดว่าไม่น่าจะใช่ จะเรียกว่าหลงเหรอก็ไม่รู้จะหลงอะไรนอกจากความสดใหม่ เพราะส่วนมากตอนมีอะไรกันเป็นเขาเสียมากกว่าที่เป็นคนทำ เธอก็แค่เดินตามเขาก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรน่าพิศวาสเลยสักนิด

“นี่ยาคุมฉุกเฉินลุกขึ้นมากินซะ” แผงยาคุมถูกโยนมาตรงหน้า น้ำเสียงที่เปล่งมาก็เฉยชาเสียเหลือเกิน

ร่างบอบบางไร้อาภรณ์มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่คลุมไว้ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเจ็บบ้างที่ตรงนั้น แต่ไม่เป็นไรเธอยังไม่ตาย ฟาริสายื่นมือที่สั่นน้อยๆ ไปหยิบแผงยามาถือไว้ ดวงตากลมหลับลงช้าๆ

“รีบๆ กินสิ จะนั่งบื้ออยู่ทำไม นี่น้ำ” คงไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดรำคาญเป็นรอบที่สอง ฟาริสาก็จัดการกินยาคุมที่ปรานต์โยนมาให้ทันที เพราะเธอก็ไม่ต้องการให้มีเรื่องวุ่นวายตามมาทีหลัง

ปรานต์เพ่งมองคนที่กินยาคุมจนแน่ใจว่าหญิงสาวกินจริงๆ ก็ผ่อนหายใจออกมา แม้เขาจะใส่ถุงยางอนามัยป้องกันอย่างดี แต่มันจะดีกว่าไหมหากเขาจะป้องกันอีกชั้นด้วยการให้ผู้หญิงคนนี้กินยาคุม

มีผู้หญิงมากมายอยากจับเขาไปเป็นสามี เพราะฉะนั้นเขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด เขาจะไม่มีวันเอาผู้หญิงเหล่านี้มาเป็นแม่ของลูกมาเป็นภรรยาแน่

“พรุ่งนี้ก็ไปหาซื้อยาคุมประจำมากินด้วยล่ะ จำเอาไว้นะว่าอย่าคิดจับฉันด้วยวิธีการโง่ๆ โดยการปล่อยให้ตัวเองท้อง ฉันโอนเงินเข้าบัญชีให้เธอเรียบร้อยแล้ว ถ้าฉันอยากเมื่อไหร่ จะให้เลขาติดต่อไป” พูดจบก็เดินออกจากห้องเพื่อกลับคอนโดตัวเอง ไม่ได้สนใจคนที่นั่งน้ำตาคลออยู่ที่เตียงแต่อย่างใด

ฟาริสามองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องไปผ่านม่านน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แม้บอกตัวเองว่าอย่าอ่อนแอ อย่าร้องไห้ ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเป็นคนเลือกเอง เธอเองที่ยอมขายศักดิ์ศรีตัวเอง เธอเองที่ยอมขายตัวให้เขา

โทรศัพท์มือถือที่นอนนิ่งในกระเป๋าแผดเสียงร้องดึงสติของฟาริสาให้กลับมายังปัจจุบัน หญิงสาวรีบขยับตัวลงจากเตียงพาร่างกายไปยังกระเป๋าผ้าของตัวเองที่วางอยู่ที่โซฟา

เบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาทำให้ฟาริสาใจเต้นแรง นิ้วเรียวก็เริ่มสั่น ขอเถอะนะ ขออย่าให้เป็นเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลยเถอะ

“สวัสดีค่ะ”

(ใช่ญาติคนไข้นายฟู่ไหมคะ)

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวค่ะ”

(โทรจากห้องไอซียูนะคะ พยาบาลจะโทรมาแจ้งว่าตอนนี้คนไข้เสียชีวิตแล้วนะคะ....)

ร่างบางทรุดตัวลงนั่งที่พื้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายสายเอ่ยบอก น้ำตาไหลออกมาเป็นสายมือที่จับโทรศัพท์ไว้ก็ไร้เรี่ยวแรง ปล่อยโทรศัพท์ร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเพียงลำพังในโรงแรม

ไม่ทัน...คำเดียวที่ผุดขึ้นมาคือไม่ทัน ทุกอย่างมันสายไป

ทำไมพ่อไม่รอหนูล่ะ หนูมีเงินแล้วนี่ไง หนูมีเงินไปช่วยพ่อแล้วนี่ไง ทำไมพ่อถึงทิ้งหนูไปแบบนี้

ระหว่างจัดงานศพปรานต์ไม่ได้ไปร่วมงานเลยสักวัน เขาเพียงแค่ส่งพวงหรีดมาแสดงความเสียใจด้วยเท่านั้น ซึ่งนั่นก็ถือว่าเกินความคาดหมายของฟาริสาไปมาก เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เป็นอาทิตย์กว่าปรานต์จะเรียกเธอไปพบ

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฟาริสาจุดประกายบางอย่างขึ้นมา ในเมื่อเขาตั้งข้อตกลงไว้ว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงของเขาหกเดือน ดังนั้นเธอจะใช้หกเดือนนี้ให้คุ้มค่า เธอจะทำให้เขาหันมาชอบเธอบ้าง รู้สึกดีกับเธอบ้างสักนิดก็ยังดี

หากพูดกันแบบเห็นแก่ตัวเธอก็อยากมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ปรานต์สามารถจ่ายเงินในการซื้อเธอเป็นล้าน นั่นแสดงว่าเขาต้องมีฐานะพอสมควรไม่ใช่เหรอ อีกอย่างบ้านพักน้องหมาของเธอตอนนี้ก็กำลังลำบาก หากเธอจะเห็นแก่ได้ขอยึดปรานต์เป็นเสาหลักก่อนได้ไหม เธอขอตั้งหลักให้มั่นเสียก่อน เมื่อครบกำหนดเวลาหกเดือนเมื่อไหร่ เธอจะไปตามข้อตกลงทันทีหากเขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอ ในขณะที่เธอเริ่มรู้สึกกับเขามากขึ้นทุกวัน