ผู้หญิงหน้าเงิน 1
1188 คำ
เรียวขายาวขาวสะอาดก้าวเข้ามาภายในตึกสูงตระหง่านอย่างมั่นคง ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้มประดับไว้ตลอดเวลาเมื่อก้าวเข้ามาด้านใน จุดมุ่งหมายคือชั้นบนสุดของตึกที่เป็นห้องทำงานของผู้บริหารตึกนี้
เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังเข้ามาใกล้เรียกให้กฤษณะหันมอง ตาค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นทีละนิด รีบดีดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปยืนขวางหน้าท้องทำงานของเจ้านายไว้
“สวัสดีค่ะคุณกฤษณะ มายืนขวางทางฟาแบบนี้เลยเหรอคะ ทำไมใจร้ายจัง” เรียวปากอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีสวย เอื้อนเอ่ยประโยคราวกับกำลังหยอกเย้ากับเลขาของปรานต์ ทว่าสายตาที่มองกฤษณะไม่มีคำว่าล้อเล่นแต่อย่างใด
“โธ่! คุณฟาครับ คุณก็รู้ว่าถ้าผมให้คุณฟาเข้าไป คุณปรานต์เอาผมตายแน่” ฟาริสาแสร้งถอนหายใจทำหน้าเจือน
ดูเอาเถอะ ดูว่าที่สามีเธอในอนาคตสิ ทำไมถึงได้ใจร้ายกับเธอขนาดนี้ ถึงขนาดสั่งลูกน้องไม่ให้ปล่อยเธอเข้าไปเดินเพ่นพ่านในห้องทำงานเขา มันจะเกินไปแล้วนะคะคุณสามี
“งั้นเดี๋ยวฟาจัดการเองค่ะ” ล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าขึ้นโทรหาเจ้าของห้อง พร้อมกับเปิดลำโพงให้กฤษณะฟังด้วยเสียเลย
(มีอะไร) เป็นไปตามคาดเมื่อน้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความรำคาญ
“ทักทายไม่รื่นหูเลยนะคะคุณสามี”
(ก็บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ พูดมามีอะไร เวลาฉันมีค่าไม่ใช่จะมาเสียเวลาคุยไร้สาระกับคนอย่างเธอ) ฟาริสายิ้มหวานให้กฤษณะที่ส่งยิ้มเฝื่อนมาให้เธอ
“คิดถึง อยากเห็นหน้า ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องทำงาน คุณกฤษณะบอกว่าคุณไม่ให้ฟาเข้าไป จริงเหรอคะ ทำไมใจร้ายใจ”
(แค่นี้มันยังน้อยไป จะเข้ามาทำไม วุ่นวายเกะกะน่ารำคาญ ไป! กลับไปเลย) กฤษณะฟังแล้วก็นึกสงสารฟาริสาที่มักจะถูกเจ้านายตัวเองพูดจาแบบนี้ด้วยทุกครั้งไป
“แน่ใจเหรอคะว่าจะให้ฟากลับ ฟากลับก็ได้ค่ะ แต่ก่อนกลับฟาว่าฟาเดินเข้าไปทักทายพนักงานบนชั้นนี้ก่อนดีไหมคะ ไปแนะนำตัวให้พนักงานรู้หน่อยเป็นไง ว่าฟาเป็นใคร เพราะตอนที่ฟาเดินเข้ามา เหมือนพนักงานอยากรู้จักฟาเหมือนกันนะคะ” เมื่อวางระเบิดเสร็จ ฟาริสาตัดสายทิ้งไป
“คุณฟา” กฤษณะอ่อนใจ แต่ฟาริสากลับยิ้มหวานยักคิ้วให้
“ไม่เกินหนึ่งนาทีคงออกมา งั้นฟาไปก่อนนะคะ” หมุนตัวเดินกลับไปได้เพียงสามก้าว ก็เป็นไปตามแผน เมื่อเสียงเข้มของคนที่เธอยั่วโมโหดังตามหลังมา
“ฟาริสา กลับมานี่” ปรานต์พูดเสียงลอดไรฟัน มองหญิงสาวที่ยืนหันหลังแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป
ฟาริสาเดินยิ้มกริ่มกลับมายืนหน้าห้องตามเดิม ฉีกยิ้มแฉ่งให้กฤษณะที่ยืนถอนหายใจออกมา
“คุณฟานะคุณฟา เข้าไปนี่คงถูกด่าชุดใหญ่”
“ถูกด่าเป็นประจำจนชินแล้วค่ะ ฟาไม่เป็นอะไรหรอก ไปนะคะ”
“ครับ โชคดีครับ” พยักหน้ารับขบขัน นี่เธอแค่เข้าไปหาปรานต์นะ คุณกฤษณะอวยพรเหมือนเธอกำลังจะเข้าไปสู่สมรภูมิรบอย่างไรอย่างนั้น แต่จะว่าไปการเข้าไปเผชิญหน้าในเวลาที่ปรานต์อารมณ์เสียก็เหมือนเดินเข้าไปในสมรภูมิรบจริงๆ นั่นแหละ
“มาทำไม” ประตูยังปิดไม่สนิท เสียงเกรี้ยวกราดพร้อมกับสายตาที่แทบจะลุกเป็นไฟก็สาดเข้าใส่ฟาริสาเสียแล้ว ฟาริสาจึงกดล็อกประตูเสียเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวายการเจรจางานของเธอ
ร่างโปร่งระหงส์เดินเข้ามาหาคนปากร้าย ใช่ว่าคนที่ถูกด่าเป็นประจำจะเกรงกลัวจนหัวหดเสียเมื่อไหร่ แม้ในใจจะมีอาการหวาดหวั่นบ้างก็ตาม แต่หญิงสาวก็เก่งมากพอที่จะไม่แสดงให้คนตรงหน้าเห็น หมุนเก้าอี้ปรานต์ออกมาด้านข้าง ทรุดตัวลงนั่งบนตักแกร่ง
“ออกไป ที่มีตั้งเยอะตั้งแยะจะมานั่งทำไม หนัก” พยายามจับหญิงสาวออกจากตัก แต่ดูเหมือนจะไม่ง่าย เมื่อฟาริสายกแขนขึ้นคล้องลำคอไว้
“ทีอย่างนี้บ่นหนัก ทีตอนที่ฟาขึ้นให้ คุณไม่เห็นบ่นบ้างล่ะว่าหนัก มีแต่บอกให้ทำเร็วๆ” แทนที่ฟาริสาจะอาย แต่เป็นปรานต์ที่อายขึ้นมากับสิ่งที่ฟาริสาเอ่ย
“ยัยบ้าเอ๊ย! พูดอะไรของเธอเนี่ย ตอบมาว่ามาทำไม” ก่อนที่ความร้อนจะแผดเผาหน้าจนไหม้ จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง เกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าด้านหน้าทนเลยจริงๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าคิดถึง เมื่อคืนก็ไม่ได้เจอกัน ขอกอดหน่อยนะ” คงเป็นการร้องขอที่ไม่ต้องการคำตอบ เมื่อวงแขนเล็กเลื่อนลงมากอดเอวสอบ ซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง
คนถูกกอดถึงกับนั่งนิ่งไป แปลกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆ คนที่ปากดีแว้ดๆ ใส่เขามาพูดจาขอกอดแบบนี้
“เป็นอะไร ผีเข้าสิงเหรอ” ฟาริสายิ้มกับอกกว้าง เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมองมาที่เธอ ก็ยืนตัวขึ้นจุมพิตที่คางสาก จากนั้นก็ซบหน้าลงกับอกตามเดิม
“ทำไมปากร้ายกับฟาจัง พูดกับฟาดีๆ บ้างไม่ได้หรือไงคะ”
“ก็เธอมันน่าพูดดีไหมล่ะ” หากปรานต์หูไม่เพี้ยนชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังออกมาจากหญิงสาว เมื่อก้มลงมองก็เห็นใบหน้าของฟาริสาอมยิ้มอยู่กับอกตัวเอง
แปลก แปลกเกินไปจริงๆ เป็นอะไรของเขา และก็แปลกที่มือเขามันยกขึ้นมากอดเอวเธอไว้ บ้าเอ๊ย!
รีบเอามือออกแทบไม่ทัน แต่คิดเหรอว่าฟาริสาจะยอม รีบคว้ามือนั้นให้มากอดที่เอวเธอตามเดิม
“กอดไว้ก่อนอย่าเพิ่งเอาออก” พึมพำขอร้อง ทั้งที่เปลือกตายังหลบลงเช่นเดิม
“สรุปมาหามีอะไร คงไม่ได้มาเพื่อจะมานั่งตักให้ฉันกอดอยู่แบบนี้หรอกนะ” คนถูกถามผละตัวออกยิ้มหวานให้
“ขอเงินหน่อยสิ” สิ้นเสียง ร่างบางก็ถูกผลักออกจากตักอย่างแรง จนฟาริสาแทบล้มลงเชียวล่ะ อารมณ์ที่เย็นลงก็เหมือนจะกลับมาคุกรุ่นอีกครั้ง
“เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้องมาด้วยเรื่องนี้”
“แต่ฟาจำเป็นต้องใช้เงินนะคะ ขอห้าล้านเถอะนะ สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีอยู่ในที่ที่คุณจัดสรรไว้ให้ เป็นลูกแมวเชื่องๆ ไม่พยศเหมือนที่ผ่านมา เมื่อถึงเวลาที่เราตกลงกันไว้ ฟาก็จะไป”
- ผู้เขียน
